เมื่อกิ่งรักหักรานจากก้านช่อ
เคยละออล้อลมซบซมเหมือน
มิอาจฟื้นฝืนเฝ้าคอยเขาเยือน
จำบิดเบือนเลื่อนลาน้ำตาริน
คงถึงคราราโรยจึงโหยไห้
เสียงจากใจใกล้ขาดสวาทสิ้น
หลงเงาภาพอาบทรวงทุกห้วงจินต์
รอยถวิลกลิ่นเนื้อก็เจือจาง
จึงเดียวดายปลายฟ้ามิกล้าฝัน
แม้หนาวสั่นกลั้นเจ็บเก็บรอยหมาง
จำเจียมตัวเจียมตนให้พ้นทาง
ลืมรักร้างพรางโศกทิ้งโลกย์ลวง
เคยละออล้อลมซบซมเหมือน
มิอาจฟื้นฝืนเฝ้าคอยเขาเยือน
จำบิดเบือนเลื่อนลาน้ำตาริน
คงถึงคราราโรยจึงโหยไห้
เสียงจากใจใกล้ขาดสวาทสิ้น
หลงเงาภาพอาบทรวงทุกห้วงจินต์
รอยถวิลกลิ่นเนื้อก็เจือจาง
จึงเดียวดายปลายฟ้ามิกล้าฝัน
แม้หนาวสั่นกลั้นเจ็บเก็บรอยหมาง
จำเจียมตัวเจียมตนให้พ้นทาง
ลืมรักร้างพรางโศกทิ้งโลกย์ลวง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
