................................
เมื่อดอกรักทิ้งก้านหล่นลานเกลื่อน
ลมลิ้นเชือนเฉือนทรวงสิ้นห่วงหา
เมื่อหทัยไร้เศษความเมตตา
สิเนหาลาอนาถยอมขาดใจ
ปภัสร์
๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๔
เจ็บจริง.จริง ถูกเหน็บให้เจ็บแสน
คำคนแค้นเชือดเฉือนสะเทือนไหว
กิ่งต้นรักหักคาเพราะว่าใคร
ที่อ่อนไหวโอนเอียงหยุดเคียงรัก
หนาวแสนหนาว...ทางนี้ ซิ..หนาวเหน็บ
ห้วงใจเจ็บเกินเหงาเขาไสผลัก
กลีบละมุนเจ้าเอ๋ย...เคยฟูมฟัก
น้อยใจนักกับน้ำคำกระหน่ำโบย
แม้ปันใจไปอื่นไม่ชื่นสุข
ปล่อยใจคลุกตรมโศกวิโยคโหย
ขอเพียงคำกล่าวลา...ว่าร้างโรย
ช่อรักโปรยดอกคว้าง...ข้างลั่นทม
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
