หอมไอดิน กลิ่นหญ้า คราลมหวน
ระรื่นชวน รวนรัก สุดหักห้าม
เที่ยงอาทิตย์ สถิตจ้า ฟ้าสีคราม
หวิวหวาบหวาม ตามเพลง บรรเลงกานท์
จมภวังค์ ฝังกาย จนบ่ายคล้อย
ละลิ่วลอย คอยเคียง สำเนียงหวาน
ยังซาบซึ้ง ถึงห้วง สุดดวงมาน
เดียวกลางดาน ลานเก่า เหงาเหลือเกิน
รพีกาญจน์ 59
สาส์นอักษร กลอนพี่ รพีฯฝาก
คารมจาก วจี แอบมีเขิน
คนบ้านนา ค่าด้อย ก็พลอยเพลิน
ชื่นคำเยิน-ยอเย้า ขับเศร้าคลาย
เพราะถูกหยาม ด้วยถ้อย คนคอยเหยียด
เข้ามาเบียด อารมณ์ ตรมสลาย
รู้ค่าตน ทนช้ำ ช้ำเดียวดาย
ขอขอบคุณ พี่ชาย ...ด้วยใจจริง..
"สุนันยา"
คารมจาก วจี แอบมีเขิน
คนบ้านนา ค่าด้อย ก็พลอยเพลิน
ชื่นคำเยิน-ยอเย้า ขับเศร้าคลาย
เพราะถูกหยาม ด้วยถ้อย คนคอยเหยียด
เข้ามาเบียด อารมณ์ ตรมสลาย
รู้ค่าตน ทนช้ำ ช้ำเดียวดาย
ขอขอบคุณ พี่ชาย ...ด้วยใจจริง..
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
