ลมเหนือหนาว เย็นจัด พัดแก้วหล่น
ดั่งระคน อับเฉา เฝ้าหลงคอย
ริมระเบียง บันใด ไม่เหลือรอย
รำพันถ้อย ร้อยฝาก ยังอยากพบ
..กุสุมา..
ดูสิ!..ข้าพเจ้าช่างน่าอาย
ยังหวนวนเวียนว่ายไม่รู้จบ
บาดเจ็บเก็บห่อหาผ้าประคบ
สภาวะสงบก็กลับมา.
..ผู้หญิงก็งี้แหละค่ะ..ชอบขู่...
ขอบคุณที่ร่วมต่อกลอนค่ะ