อาจเพราะลมดึกจัดพัดเบา-เบา
หอบเขม่าความหลังจากฝั่งฝัน-
กระทบห้วงอ่อนล้าสุดสามัญ
และแสงจันทร์วันเพ็ญไม่เป็นใจ
สูดความรู้สึกห่วงจากห้วงฟ้า-
แล้วพบว่า คนผู้ไม่อยู่ใกล้-
อาจยังคงหลงเหลือเศษเยื่อใย
จึงวิ่งไล่ไขว่คว้าเวลานี้
...
อาจเพราะลมดึกจัดพัดมาบ่อย
เผลอลืมว่าคนคอย – คอยผิดที่
ถึงจะใช่ แต่ใจ เธอไม่มี
แค่ใจดี เหมือนเคย จึงเอ่ยทัก
ไม่ใช่เพราะลมเหงาพาเราพบ
เพราะไม่ลบเลือนฝัน วันรู้จัก
คงลืมฉันสนิทแล้วมิตรรัก
เจ็บยิ่งนักที่เห็นเธอเย็นชา
...
หากเป็นฉันคนเดียวสู้เหนี่ยวรั้ง
บอกให้ฟังได้ไหม? ว่าไร้ค่า
จะหมุนรอบผูกพันไปวันลา
อยู่อย่างคนไกลตาไม่มาพบ!
เพลงใบไม้ คร่ำครวญ อวลอึงจิต
รอยแผลพิษ หนหลัง ฝังใจจบ
รักไร้ค่า ยื่นมอบ ตอบเลิกพบ
ฝังแก้วกลบ ลบสิ้น ถิ่นพนา
สัญญาคอย ร้อยผูก ปลูกใต้โศก
รั้วดอกโมก ล้อมใจ ยังไร้ค่า
เพลงใบไม้ กรีดช้ำ ร่ำน้ำตา
ความเย็นชา หนาวเหน็บ เก็บห้วงใจ
คมมีดกรีด ผ่าลง ตรงดวงจิต
ย้ำลิขิต คืนหวน ทบทวนใหม่
กลิ่นดอกแก้ว ดอกโมก โศกทรวงใคร
ดั่งใบไม้ ขาดวิ่น จินต์หลุดลอย
ลมเหนือหนาว เย็นจัด พัดแก้วหล่น
ดั่งระคน อับเฉา เฝ้าหลงคอย
ริมระเบียง บันใด ไม่เหลือรอย
รำพันถ้อย ร้อยฝาก ยังอยากพบ
..กุสุมา..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
