อันธิกา มืดมน อนธกาล
ณ.สถาน ลุมพินี ที่สงัด
ใต้ฉำฉา วาบหวาม ยามลมพัด
หญิงจรจัด นั่งช้ำ ร่ำโศกา
จากท้องทุ่ง มุ่งมา ตามสามี
ทั่วธานี ผู้เดียว เที่ยวถามหา
มินานนัก รันทด หมดเงินตรา
อนาถา ซอมซ่อ เป็นขอทาน
ค่ำที่ไหน นอนนั่น ขวัญผวา
ถูกบรรดา มารสังคม โทรมพร่าผลาญ
ฝังมลทิน ชายชั่ว ตัวสามานย์
คิดถึงบ้าน แม่,พ่อ คงรอคอย
เมืองสวรรค์ แห่งนี้ ดีแต่ชื่อ
คำเล่าลือ ลืมผนวก พวกคนถ่อย
เดินเร่ร่อน ซอนซอก ทุกตรอกซอย
บ่อยแสนบ่อย โดนเหยียบย่ำ ซ้ำทวี
ขอลาแล้ว ลาลับ กลับบ้านนอก
เข็ดบางกอก คนใจ ร้ายบัดสี
ไม่พานพบ ภัสดา มาเสียที
เปื้อนราคี ย่อยยับ กลับบ้านนา
สุดเจ็บช้ำ กล้ำกลืน ฝืนใจข่ม
ร้าวระบม ซมซาน มารคนถ่อย
สังคมเมือง เรืองรุ่ง คลุ้งคาวรอย
สุดเศร้าสร้อย รอยมลทิน ถิ่นเมืองกรุง
สังคมทราม หยามหน้า คราผลัดถิ่น
ในแดนดิน ถิ่นที่ สตรีมุ่ง
ตามสามี ที่รัก ศักดิ์ผดุง
กลับคาวคลุ้ง กลิ่นกาม นามทรชน
ตะวันลับ ยามเย็น เห็นฝูงนก
ต่างบินผก กลับรัง ดั่งฝึกฝน
กลับมาเถิด หญิงสาว คราวมืดมน
น้ำใจล้น คนบ้านเรา เฝ้าดูแล
นางฟ้า ชาลี
ร้าวระบม ซมซาน มารคนถ่อย
สังคมเมือง เรืองรุ่ง คลุ้งคาวรอย
สุดเศร้าสร้อย รอยมลทิน ถิ่นเมืองกรุง
สังคมทราม หยามหน้า คราผลัดถิ่น
ในแดนดิน ถิ่นที่ สตรีมุ่ง
ตามสามี ที่รัก ศักดิ์ผดุง
กลับคาวคลุ้ง กลิ่นกาม นามทรชน
ตะวันลับ ยามเย็น เห็นฝูงนก
ต่างบินผก กลับรัง ดั่งฝึกฝน
กลับมาเถิด หญิงสาว คราวมืดมน
น้ำใจล้น คนบ้านเรา เฝ้าดูแล
นางฟ้า ชาลี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
