ห้วงผืนภพ มิเลือน ตามเตือนจิต
ดั่งนิมิต พิศชม สมสถาน
สุขไหนเล่า เท่าดิน ถิ่นสำราญ
ที่กำเนิด วงศ์วาน ของบ้านเรา
แม้อยู่ดง พงไพร เพียงชายทุ่ง
กลิ่นคละคลุ้ง ละออง ท้องป่าเขา
อุ่นละมัย ไอรัก จากลำเนา
เสียงหยอกเย้า เรไร ในพนา
มิมีหรอก สิ่งนี้ ที่เมืองใหญ่
เมืองวิไล น้ำใจ ยากใฝ่หา
มีแต่รัก มอบให้ ใส่มารยา
ล้วนแต่ภาพ ลวงตา ดูน่าชัง!!!!!!
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
