คำว่า “รัก” ที่เคยออกจากปากเธอ
รู้ดีเสมอเพียงอารมณ์เพ้อ พลั้งเผลอ เมื่อหวั่นไหว
เมื่อวันนี้เธอยืนยันกับฉันว่า จ ะ ไ ป
รู้ว่า ฉั น ไ ม่ ใ ช่ เมื่อเทียบใคร ที่เธอให้ความสำคัญ
ไ ม่ โ ท ษ เ ธ อ ห ร อ ก น ะ ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้
เพราะรู้ดี ที่ ยื น สำรับคนอย่างฉัน
เธอบอก ขอให้ลืมมันทั้งหมดความสัมพันธ์
งั้นฉันจะคิดว่าเป็นฝัน เพียงเท่านั้น เ รื่ อ ง ข อ ง เ ร า
แต่ตอนนี้ขอ เ ว ล า ก่อนได้ไหม...
เมื่อเธอจะไป ขอให้ฉันเล่นบทเศร้า
ยังไม่พร้อมหรอกหัวใจ เรื่องไม่ใช่แค่ เบา เบา
ข อ เ ว ล า สำหรับความเหงา ที่กำลังจะเข้ามา
ขอยืมไหล่ก่อนได้ไหมในตอนนี้
เพราะรู้ดี พรุ่งนี้คง ไ ม่ มี เ ธ อ อยู่ตรงหน้า
ขอได้ไหมอ้อมกอดปลอบคนช้ำร่ำน้ำตา
เพราะคนไร้ค่าแบบ ฉั น มั น อ่ อ น แ อ
ไม่ต้องย้ำนักหรอกนะคำ “ขอโทษ”
ฉั น ไ ม่ ไ ด้ โ ก ร ธ ได้โปรด อย่ามาทำแยแส
ตอนบอกเลิก ไม่เห็นเธอจะรู้สึกแคร์
ตอนนี้ก็จงย้ำมาเถอะว่าฉันมันแพ้แล้วจริง จริง
ฉันจะขอคืนให้เธอ ทุก ทุก อย่าง...
...และจะวางให้เธอ ทุก ทุก สิ่ง
จะไม่รั้งเธอไว้ บอกเขาไป “ฉั น ไ ม่ ข อ แ ย่ ง ชิ ง”
เพียงแอบอิงครั้งสุดท้าย อ า ย น้ำ ต า
ไหล่นี้ที่เคยเป็นของฉัน...
คง ไ ม่ มี วั น ได้ใช้มันในครั้งหน้า
ข อ บ คุ ณ น ะ ที่อย่างน้อยก็เคยรักกันมา
ถึงเธอจะไม่เห็นค่า แต่รู้ไหมว่า ฉัน จด จำ มัน ทุก ตอน
Design with love”