ริมน้ำตก แห่งนี้ เมื่อปีก่อน
เธอเคยนอน ซุกไซ้ ในอกฉัน
ป้อนคำรัก หวานชื่น นับหมื่นพัน
ขอมีกัน และกัน ตราบวันวาย
ริมน้ำตก วันนี้ ณ.ที่เก่า
ฉันจับเจ่า เศร้าสร้อย คอยโฉมฉาย
นานแล้วเธอ เลิกมา ปรากฏกาย
ทุกเช้าสาย บ่ายเย็น ไม่เห็นเงา
เสียงน้ำตก ชลธาร สะท้านโสต
แอบโอยโอด รำพึง คิดถึงเขา
สนธยา ยามนี้ มีแต่เรา
นั่งเงียบเหงา หดหู่ อยู่กลางไพร
กิริยา วาที ที่ฉอเลาะ
ท่าออเซาะ ค้อนควัก แกล้งผลักไส
ยังเห็นภาพ ประหนึ่ง พึ่งผ่านไป
แล้วไฉน ยุพา มาตัดรอน
มองสายธาร คดเคี้ยว ไหลเลี้ยวลับ
ช่างเหมือนกับ น้ำใจ สายสมร
ขาดซึ่งความ แหนหวง ห่วงอาวรณ์
นึกอยากจร ก็ไป ไม่ร่ำลา
คุณปู่
สายน้ำยังหลั่งไหล ไม่สิ้นสุด
แต่พี่หยุด ที่ไหน ไม่คืนหา
ทิ้งห่างหาย ไกลกัน ไม่หันมา
เช่นดั่งสาย ธารา ไม่มาทวน
ตัดสายน้ำ อย่างไร มิได้ขาด
สายสวาท พี่เอย มิเคยหวน
ปล่อยน้องเศร้า เดียวดาย ได้แต่ครวญ
พี่ทิ้งนวล เลือนลับ ไม่กลับคืน
มองสายธาร ยังคงไม่หยุดนี่ง
แต่ทุกสิ่ง ห้วงใน ใจกลับฝืน
เสียงน้ำตก ตกซ้ำ น้องกล้ำกลืน
ต้องสะอื้น รันทด พี่หมดใจ
คงมีใคร ไหนอื่น ยื่นสุขสม
อ้อนออเสาะ คำคม พรมพลิ้วไหว
เค้าคงงาม จนพี่ นี้เปลี่ยนไป
ลืมรักเก่า ทิ้งไกล ไม่อาวรณ์...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
