...............................
อยากกลับทุ่งกรุงเก่าเราเศร้านัก
ต้องลาหักจักร้างทางอาสัญ
คืนสู่ทุ่งจรุงแต้มแย้มรวงพันธุ์
กายาสั่นพรั่นคิดพิศจำจร
ใต้ต้นตาล ลานดิน ชายสิ้นรัก
นั่งลงพัก หักใจ ยากไถ่ถอน
ถูกหนาวเหน็บ เจ็บจุด สุดร้าวรอน
ทรวงสะท้อน รอนร่าง เกลือกกลางทราย
ความกลัดกลุ้ม รุมเร้า เศร้าสลด
ยังปรากฎ จดเช้า ย่างเข้าบ่าย
แสงสาดส่อง ต้องเนื้อ เหงื่อละลาย
มีเพียงควาย หนึ่งผู้ อยู่ด้วยกัน
ครั้นมืดห่ม ลมตก นกการ้อง
เพิ่มหม่นหมอง ครองใจ ให้หวาดหวั่น
เหงามิคลาย รายล้อม จ่อมชีวัน
ความโศกศัลย์ ถึงนาง มิสร่างซา
จากถิ่นอยู่ สู่อมร หญิงจรจัด
ด้วยกำหนัด ชายที่ ละหนีหน้า
นานนับเดือน เลื่อนไป ไม่เห็นมา
ให้ห่วงหา จาบัล ทุกวันคืน
เขาเลิกรัก ภักดี เช่นนี้แล้ว
เชิญน้องแก้ว หวนกลับ พี่รับชื่น
ลืมเสียเถิด ความหลัง ไม่ยั่งยืน
ทิ้งขมขื่น รพีฯ นี้เฝ้าคอย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
