เพียงหนึ่งห้วงเวลาได้มาพบ
ก่อนฉากจบลบเลือนสะเทือนไหว
ต้องหนาวเหน็บเจ็บช้ำระกำใจ
สิ้นเยื่อใยไมตรีเคยมีมา
แต่เมื่อสายลมหวนพัดทวนกลับ
โอบประทับรับขวัญอันโหยหา
ในวูบหนึ่งซาบซึ้งตรึงวิญญา
แต่เวลามาพรากเราจากกัน
จึงจำปล่อยอารมณ์เหมือนจมปลัก
ให้ความรักหัวเราะอย่างเยาะหยัน
ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวชีวัน
สายสัมพันธ์จึงหยุดสะดุดลง
เพียงสายลมพัดหวนทวนมาใหม่
พร้อมเยื่อใยด่ำดื่มมิลืมหลง
มันตอกย้ำซ้ำซากไม่อาจปลง
เขายังคงอยู่ในหัวใจเรา