ป่าคอนกรีด ยามนี้ มีความหนาว
แสนปวดร้าว หวั่นหวั่น สะท้านไหว
จิตจดจ่อ เริ่มท้อ ในหทัย
หนาวหนาวเหน็บ ทรวงใน ไร้ปรานี
เสียงลมพัด ไอหนาว ตอนเช้ามืด
น้ำค้างลง เต็มพรืด เกาะใจนี่
จิตป่วนปั่น กระสัน พันทวี
เยือกเหยือกเย็น เช่นนี้ ไม่มีใคร
ไร้ซึ่งเงา คนเก่า เราเคยพรอด
เคยนอนกก ก่ายกอด พรอดรักได้
เดินย่ำยอด หญ้าย่าง ร้างห่างไกล
บัดนี้ตรม ไฉน ไม่ย้อนคืน
ตื่นตีห้า คว้าผ้าห่ม ระทมทุกข์
อากาศหนาว เริ่มรุก ปลุกให้ตื่น
มองข้างกาย เดียวดาย ทุกค่ำคืน
บางครั้งฝืน กลืนกล่ำ ช้ำอกตรม
คืนนี้ เฉกเช่นกัน กับวันก่อน
หนาวกัดกร่อน กินใจ ให้ขื่นขม
มีบ้างไหม คืนไหน ไม่ระทม
กอดหมอนข้าง เกลียวกลม ข่มฤทัย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
