ตะวันพลบหลบเรือง เจ้าเฟื่องฟ้า
นาฬิกาแดดอ่อน ก่อนเสนอ
ปีกผีเสื้อพลิ้วไหว ไปให้เจอ
สะอาดใสอยู่เสมอ…นะเด็กน้อย
ซุกความฝันในมือคือผ้าขาว
หิ่งห้อยพราวแสงลิบ กระพริบบ่อย
กล่าวทักทาย น้า-หลาน ผ่านรอคอย
กับแสงดาวนับร้อย-ร้อยเรื่องราว
รับรู้ในแววตา เอามาเก็บ
คืนนี้อาจบาดเจ็บและเหน็บหนาว
บนเส้นทางร้างหลบ ไม่พบดาว
อยู่กับความปวดร้าว ราวความฝัน
…..
เห็นรอยแย้ม เปื้อนยิ้มอย่างอิ่มเอิบ
ฉุดหัวใจกำเริบ จากตรงนั้น
พ่อและแม่แยกทางห่างชีวัน
อยู่กับความผูกพัน ได้ฉันใด?
.....
เห็นได้ในแววตา เวลาดึก
คือความหวังรู้สึก นึกสดใส
จับมือกุมสุ้มเสียงสำเนียงใคร
เรียนรู้ในคำตอบของครอบครัว
กับหัวใจสะอาดอย่าหวาดหวั่น
มองเห็นดวงตะวัน จากริมรั้ว
วันฝนสาดน้ำนอง ไม่ต้องกลัว
เพียงแค่ฝันยิ้มยั่ว ชั่วข้ามคืน
…..
น้ายังคงเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง
ร่วมฝันและร่วมสร้างอย่างสดชื่น
ผ่านคืนวันบอบช้ำอย่างกล้ำกลืน
เพื่อหลับฝันแล้วตื่น จากคืนนั้น!
…..
หลานนีน่า
(คุณทา มะดำ)
เพียงลมพัดเรารู้ฤดูใหม่
หนทางยังยาวไกล – อย่าได้หวั่น
คืนน้ำค้างพร่างตกนกรำพัน
ยังมีฉันคนนี้ที่เข้าใจ
...
ผ่านคืนฝนพันแดดแผดชีวิต
อุ่นอกชิดอ้อมพ่อขอจากไหน
มือน้า,อา ปลอบ.อก.นกรังไร้-
หวานละไม หรือเท่าหวาน มือมารดา
หนาวสายลม - ใบตองท้ายร่องสวน
กล่าวเชิญชวนเล่าฝันของวันหน้า
แนบแก้มกับดาวเรือง,ดอกเฟื่องฟ้า
ดอกไม้หลั่งน้ำตามารดดิน
ผ่านร้อน-หนาวร้าวรานเนิ่นนานนัก
ได้รู้จัก รู้รส หมดทั้งสิ้น
หลังเสาเคลื่อนเรือนแตกแยกชีวิน
คุ้นเคยกลิ่นน้ำตามาแต่นั้น
...
ยืน-นิ่งมองในมือ คือเฟื่องฟ้า
ผ่านดินแล้งฝนซา ฟ้าเปลี่ยนผัน
ยังหยัดยืนคืนค่าท้าคืนวัน
ฤดูอันเหน็บหนาวแม้ยาวไกล
ยังมีนกขับเปล่งร้องเพลงฝัน
แดดตะวันอุ่นอ่อน,ก้อนเมฆใส
เติมรอยยิ้มริมตา ฝ่ามันไป
ชีวิตในกำมือ คือ อนาคต!
ที่เธอต้องเพียรสร้างอย่างแยบยล
ชนะตน เรียนรู้ สู้,กำหนด
ใช้สองมือปลอบขวัญวันระทด
เพราะทั้งหมดชีวิตเป็นสิทธิ์เธอ
...
เธอ-เด็กน้อยยิ้มใสไร้เดียงสา
ตุ๊กตา, นิทาน ย่อมหวานเสมอ
ความจริงอาจเจ็บอก ดั่งนกละเมอ
ใช่จะเจอแต่โลกด้านโศกตรม
มองโลกให้เข้าใจในโลกกว้าง
ประทับวางเท้าก้าวให้เหมาะสม
จะงดงามตามกรอบคนชอบ,ชม
ชีวิตขมก็ช่างเถิดนางฟ้า.
น่ารักจัง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
