หลงบ้านกลอนนอนไม่หลับเหมือนกับหลง
ใจพะวงแต่กลอนอักษรศิลป์
แม้ท้องกิ่วหิ้วข้าวนักไม่ยักกิน
ใจถวิลแต่ลานในบ้านกลอน
หลับอิ่มบ้างไม่อิ่มบ้างอย่างคนบ้า
พอตื่นมาหนอเราเข้ากลอนก่อน
งานไม่คิดจิตห่วงบ่วงอาวรณ์
ได้เดือดร้อนบางครั้งนั่งนานเกิน
บางครั้งหาวหง่าวง่วงยังห่วงอยู่
อยากจะดูอยู่ไปให้นานเนิ่น
ทั้งทั้งที่อยู่ไปมิได้เงิน
ก็ยังเพลินอยู่ได้ไม่เหนื่อยล้า
จะมีไหมใครบ้างเป็นอย่างฉัน
ออนทุกวันทุกวี่กวีบ้า
บอกตัวเองนั้นรักอักษรา
แม้ใครว่าอย่างไรก็ไม่ฟัง
คงจะเป็นแน่นอนกลอนริซึ่ม
กลอนคงซึมโลหิตไปติดฝัง
รักบ้านกลอนยิ่งนักรักเสียจัง
ยอมทนนั่งหลังแข็งแต่งคำคม
สล่าผิน