“คนเขียนกลอน”
ร่ายคำกลอน อ่อนหวาน ผ่านอักษร
ทุกบทตอน ด้วยรัก ใช่จักฝืน
กวินวาด มาดหมาย ให้กลมกลืน
สื่อพาฃื่น งานศิลป์ จินต์กวี
รู้ตัวเอง ว่าด้อย ถ้อยขานขับ
แต่ดวงมาน ซึมซับ รับสุขศรี
พยายาม สร้างงาน ผ่านวลี
แม้บางที ร้าวรวด เจ็บปวดใจ
ทุกบทคำ ร้อยเรียง เพียงพื้นบ้าน
ไม่ชำนาญ พจน์ชื่น ที่ลื่นไหล
มีความรู้ เพียงนิด ประดิษฐ์นัย
ดวงฤทัย เจ็บช้ำ พร่ำเป็นกลอน
นี่คือความ รู้สึก ที่ลึกเร้น
ใช่อยากเด่น ในกล มนตร์อักษร
สำนวนส่ง ลงท้าย ให้สุนทร
ด้วยอาวรณ์ วลี กวีกานท์
มีบางครั้ง หลงใหล เพราะไหวอ่อน
รสอักษร ตอนจาก ฝากความหวาน
เอ่ยคำลา คราห่าง ทางร้าวราน
ฝากดวงมาน ในอักษร ให้กลอนพา
คนเขียนกลอน ควรรู้ อยู่ในจิต
คนเขียนกลอน ควรคิด สักนิดหนา
คนเขียนกลอน ควรเข้าใจ ในเจตนา
คนเขียนกลอน ควรรู้ค่า ศรัทธาใด....
“สุนันยา”
หยาดพิสุทธิ์ สดใส จากใจกลั่น
คือคำมั่น ฉันทา ยากหาไหน
หรือจักเทียบ เปรียบปาน ซึ่งธารใจ
ไร้คำว่า สาไถย ไอสาธารณ์
หวานเป็นลม ขมว่า เป็นยาปาก
ส่วนใหญ่อยาก มากพจน์ ซึ่งรสหวาน
น้ำผึ้งฉาบ อาบใน ด้วยใจมาร
หน้าชื่นบาน ม่านบัง ชั่วฝังใน.../
บูรพาท่าพระจันทร์
คือคำมั่น ฉันทา ยากหาไหน
หรือจักเทียบ เปรียบปาน ซึ่งธารใจ
ไร้คำว่า สาไถย ไอสาธารณ์
หวานเป็นลม ขมว่า เป็นยาปาก
ส่วนใหญ่อยาก มากพจน์ ซึ่งรสหวาน
น้ำผึ้งฉาบ อาบใน ด้วยใจมาร
หน้าชื่นบาน ม่านบัง ชั่วฝังใน.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
