...ลมพัดผ่านม่านหมอกหยอกความเศร้า
ทุกวันเล่าเฝ้าแต่คอยร่องรอยฝืน-
ฝ่าความหลังสั่งลมจมทั้งยืน
เสียงสะอื่นแว่วสดับรับเสียงลม
...ยามลาร้างห่างไกลใจเจ็บปวด
แม้บทสวดมิอาจดึงตรึงขื่นขม
คราบน้ำตาเอ่อแก้มแต้มให้ชม
เพราะคารมชายหลอกบอกรักเรา
...โอ้อกเอ๋ย...ชายที่รัก...ทักแล้วจาก
ร้อยบทฝาก ให้ร่ำพร่ำถึงเขา
ตามติดเชื้อเยื่อฝังฝั่งทางเงา
คอยตามเผามิเลือนลบ..พบทางไป
...เมื่อเวลามาเพื่อพบ...แล้วจบจาก
วาดเป็นฉากละเลงคำนำไสว
ส่งอาทรความห่วงเป็นบ่วงใย
แล้วจากไกล "คำว่าเรา" เผาอำลา
...ขอสายลมอย่าพัดหวนทวนใจนี้
ขอฤดีอย่าร้าว..น้าวห่วงหา
ขอเหมันห์ผันผ่านกาลน้ำตา
ขอดาราเป็นเพื่อนฉัน...ก่อนวันตาย...
ตะวันฉาย
ยินดีจะมาดูอยู่เป็นเพื่อน
คอยมาเยือนปลอบขวัญตะวันฉาย
เวลาย่อมช่วยได้ให้ทุกข์คลาย
แต่อย่าหมายว่าเวลาพาเขาคืน
เป็นแค่เพียงดวงดาวพราวแสงอ่อน
จะกล่าวกลอนปลอบใจคงไม่ชื่น
ทุกสิ่งไม่จีรังอยู่ยั่งยืน
คงต้องฝืนทำใจจำไกลกัน
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
