ชีวิตคนอย่างเราอาจก้าวผิด
ที่ให้สิทธิ์หัวใจมีไฟหยิ่ง
เมื่อเธอคิดเล่นเล่นไม่เห็นจริง
เราจึงนิ่งไม่ได้อายตนเอง
อาจอ่อนไหวไปบ้างอย่างมนุษย์
ไม่ถึงจุดตั้งตนเป็นคนเก่ง
เมื่อเธอคิดกลับกลอกหลอกไม่เกรง
ฉันจึงเร่งหาทางจะห่างไกล
ขออย่ามาเสกสรรปั้นสีหน้า
บีบน้ำตาให้มานฉันหวั่นไหว
เลิกเสแสร้งรับบทรันทดใจ
เมื่อไม่มีหัวใจให้แก่กัน
อย่าคิดว่าตัวฉันนั้นจะโศก
ความวิโยคไม่มีอย่างที่ฝัน
เราจากกันเถิดนะลานิรันดร์
อย่าพบกันแม้ชาติหน้าก็อย่าเลย
--ณัชชา--
ที่ให้สิทธิ์หัวใจมีไฟหยิ่ง
เมื่อเธอคิดเล่นเล่นไม่เห็นจริง
เราจึงนิ่งไม่ได้อายตนเอง
อาจอ่อนไหวไปบ้างอย่างมนุษย์
ไม่ถึงจุดตั้งตนเป็นคนเก่ง
เมื่อเธอคิดกลับกลอกหลอกไม่เกรง
ฉันจึงเร่งหาทางจะห่างไกล
ขออย่ามาเสกสรรปั้นสีหน้า
บีบน้ำตาให้มานฉันหวั่นไหว
เลิกเสแสร้งรับบทรันทดใจ
เมื่อไม่มีหัวใจให้แก่กัน
อย่าคิดว่าตัวฉันนั้นจะโศก
ความวิโยคไม่มีอย่างที่ฝัน
เราจากกันเถิดนะลานิรันดร์
อย่าพบกันแม้ชาติหน้าก็อย่าเลย
--ณัชชา--
ใจเอ๋ยใจ ไยจึง ถึงแค้นเคียด
พานรังเกียจ เดียดฉันท์ วานเฉลย
ก่อนร่วมเรียง เคียงใจ ไยเฉยเมย
เหมือนไม่เคย รู้จัก ซึ่งรักเรา
เคยจับมือ ถือขัน หมั่นใส่บาตร
มิได้ขาด ชาติใด มิให้เหงา
จะเคียงชิด สนิทเป็น ดั่งเช่นเงา
หรือว่าเจ้า ลืมหมด มิจดจำ.../
บูรพาท่าพระจันทร์
พานรังเกียจ เดียดฉันท์ วานเฉลย
ก่อนร่วมเรียง เคียงใจ ไยเฉยเมย
เหมือนไม่เคย รู้จัก ซึ่งรักเรา
เคยจับมือ ถือขัน หมั่นใส่บาตร
มิได้ขาด ชาติใด มิให้เหงา
จะเคียงชิด สนิทเป็น ดั่งเช่นเงา
หรือว่าเจ้า ลืมหมด มิจดจำ.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
