ฉัน, เท้าเปล่าเลาะเลียบเดินเหยียบย่าง
สัมผัสความอ้างว้างตั้งแต่เริ่ม
ลมกวาดทรายเกรี้ยวกราดคลื่นสาดเติม
ลบรอยเท้ารอยเดิมจนเริ่มเลือน
กลิ่นคาวปลาคละคลุ้งเหนือคุ้งน้ำ
ดาวประจำทิศหายฟ้าไร้เพื่อน
ความรู้สึกรินหลั่งหลังมาเยือน
บอบบางเหมือนรอยเท้าที่เบาบาง
การหวนมายังที่-ที่เคยรัก
ปวดร้าวสักเท่าไรในความห่าง
หลังการตัดสินใจใครปล่อยวาง
ออกเดินทางแล้วทิ้งทุกสิ่งไว้-
เป็นความหลัง..
เฝ้ารอจนกระทั่ง หวังไม่ได้
สับสนบนทางฝันสีควันไฟ
ทุกขณะหายใจยิ่งไกลกัน
หรือฉันต้องปรับใจให้ชาชิน
ขณะเธอโบยบินอีกถิ่นฝัน
หรือฉันต้องจากตายไปนิรันดร์
เธอจึงหันคืนกลับมารับรู้
.....
หรือเราสองต้องเป็นเส้นขนาน
ย่ำรอยเท้าก้าวผ่าน สวนกันอยู่
ต่างปกปิดตัวตน นิ่งทนดู
ยอมเป็นผู้บอบช้ำอย่างจำนน!
ฉัน, เท้าเปล่าเลาะเลียบอย่างเรียบง่าย
เสื้อพลิ้วชายหวิวเบาในเงาหม่น
ขยักน้ำตาไม่ให้เอ่อล้น
ล้มตัวบนหาดทราย..ก่อนหายมา.
ความรักบนเส้นขนาน
….
เคยเสียดายเวลาล่วงเลยผ่าน
ยึดเอาฝันวันวานมาหวนหา
คนสองคนเป็นได้ แค่ไกลตา
เจ็บปวดในอุรา ทุกนาที
สายลมพริ้วผ่านไปอย่างไม่กลับ
ต้องแบกรับความรักจนล้นปรี่
ที่ไม่อาจบรรจบพบพอดี
สิ้นไร้ความปราณี สายสัมพันธ์
…..
การที่ได้รัก ได้รู้จักกับใครสักคน
ก็สุขมากล้น บนความหวาดหวั่น
ในนามแห่งความรัก ที่มักขนานกัน
และไม่มีวัน ที่จะหันกลับมา
อยู่กับความทรงจำในชีวิต
ไม่ทันได้คาดคิด “คนแปลกหน้า”
เป็นอดีตขีดคั่น วันเวลา
ที่หายไปช้าช้า อย่างชาเย็น
…..
อาจเป็นใครคนเดิม อาจเริ่มใช่!
หรืออาจไม่ เปลี่ยนไปอย่างที่เห็น
เมื่อถึงวันสิ้นสุด จุดลำเค็ญ
บังเกิดเป็นเส้นขนาน การร้างลา
…..
อาจดูเป็นเรื่องง่าย เดียวดายนัก
กว่าที่จะรู้จัก รักหนักหนา
แต่แล้วก็เจ็บช้ำ เสียน้ำตา
ไร้ซึ่งการกลับมา ของบางคน
…..
ความรักและใครสักคน ยังคงอยู่
บนเส้นขนานผ่านการรับรู้ และสับสน
วาดความฝันสวยงาม มาเกินทน
แล้วต้องอยู่กับตัวตน บนความจริง!
…..
ทา มะดำ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
