ปวดร้าวยามหนาวเยือน

ลมหนาวโชย เสียดผิว ผมปลิวไหว
         ทอดถอนใจ รำพึง ถึงความหลัง
         ภาพอดีต กรีดใจ ในภวังค์
         รักเปลี่ยนชัง ไปได้ อย่างไรกัน

               ดอกนกยูง ร่วงพรู อยู่เต็มพื้น
         เหมือนค่ำคืน พี่อำลา อุราสั่น
         เช็ดน้ำตา สะอื้น ปนตื้นตัน
         เธอยืนยัน จะกลับมา มิช้าเชือน

               “ทำงานเก็บ เงินไว้ ไถ่นาไร่
         ซื้อรถไถ สักคัน ให้ทันเพื่อน”
         คือวาจา พี่ย้ำ พร่ำตักเตือน
         ต่อหน้าเดือน เพ็ญนั้น ฉันยังจำ

               ลมหนาวพา พี่ไกล ไม่หวนกลับ
         เฝ้าแต่นับ วันคืน ฝืนครวญคร่ำ
         คงลืมแล้ว คนคอย ลืมถ้อยคำ
         เก็บความช้ำ หดหู่ อยู่เดียวดาย

               ลมหนาวผ่าน กี่ครา กี่หน้าหนาว
         ยิ่งปวดร้าว ทวี ฤดีหาย
         สิ้นไร่นา หมดตัว ทั้งวัวควาย
         ต้องขายกาย เหลวแหลก แลกข้าวกิน

ซึ้งจัง