นิราศร้างเส้นทางอ้างว้างเปลี่ยว
ในห้วงห้องศึกษาปัญวาเดียว
เหมือนรั้งเหนี่ยวเปลี่ยวจิตให้พิศปลง
หลับตาตื่นจากคื่นชื่นฝันร้าย
เดินย่างกรายจากห้องหมองประสงค์
นึกถึงน้องให้หวนนวลอนงค์
จิตพะวงเฝ้ารอพนอนาง
ไประเบียงหน้าบานพาลจิตวุ่น
ให้หมองขุ่นราตรีนี้รุ่งสาง
อาบน้ำท่าแปรงฟันนั้นไปพลาง
เฝ้าคิดหมางครวญนึกตรึกเศร้าตรม
ยามกินข้าวไม่ลงปลงยิ่งนัก
หรือความรักจักให้ใคร่ขื่นขม
เดินจากบ้านไปเรียนเพียรระทม
คู่สู่สมไม่มาใจข้าลอย
ผ่านถนนหนทางร้างคนอยู่
ประหนึ่งดูม้านั่งให้ชังหงอย
ก่อนเห็นเธอนั่งเฝ้าให้เราคอย
พร่ำพูดถ้อยคำหวานมาทายทัก
โอ้ละหนอดวงจิตพะวงเศร้า
อาดูรเหงาด้วยใจใคร่หวนหัก
หมดคนเฝ้าดูแลแผลความรัก
ช่างเหมือนนักนกปีกหักจักโผบิน
ผ่านทางร้านเซเว่นเป็นที่พัก
ก่อนนั้นจัก เธอพามา ซื้อจ่ายสิน
เดินเข้าร้านเซเว่นเป็นอาจิน
ใจหักผินโผครวญเมื่อหวนแล
เมื่อคราใดเดินผ่านพาลเศร้าสร้อย
ต้องกลับหงอยไม่มีคนสนแยแส
กาลผันเปลี่ยนเวียนร้างทางผันแปร
ประดั่งแขส่องแสงแฝงเศร้าครวญ
ผ่านเซเว่นมาเห็นต้นไม้ใหญ่
ก่อนนั้นไยเราอยู่สองมิหมองหวน
กลิ่นดอกไม้ใคร่ดอมหอมรัญจวน
ให้นึกทวนก่อนเคยเชยกับเธอ
ครานี้ได้ดมกลิ่นเป็นจินต์ร้าง
ผกาพรางทางถนนจนเสมอ
ละม้ายดั่ง พวงพบูดูเศร้าเบลอ
จึงได้เผลอหล่นร่วงควงกลีบลา
ผ่านทางมาร้างจิตให้พิศหวัง
อนิจจังร้านไอติมที่นั้นหนา
ฉันกับเธอเคยเผยจำนรรจา
ด้วยพูดพร่าว่ารักให้ถักทอ
แลตอนนี้พิศเศร้าเร้าใจยิ่ง
ใคร่ประวิงจิตหวั่นพรั่นแท้หนอ
ก่อนเคยลิ้มดื่มด่ำฉ่ำพนอ
และเคลียคลอยอเย้าเฉากลับคืน
ไอติมก่อนนั้นหวานจารณ์รสลิ้น
แต่นี้สิ้นความหวานพานจืดฝืน
แค่เห็นมันจิตหวั่นพรั่นกล้ำกลื่น
ร่ำสะอื้นเดินจากทางร้านมา
ผ่านริมบึงปทุมโกสุมแย้ม
เหมือนกับแต้มความเศร้าเหงาร้างหา
ก่อนเล่นน้ำที่บึ้งซึ้งอุรา
พรรณนา(พัน-นะ-นา)กลับเศร้าเร้าเดียวดาย
ผ่านสะพานริมปทุมกลุ่มดอกแย้ม
กลีบแอร่มสวยงามท่ามบานสาย
ก่อนนี้เชยกับเธอเสมอกาย
อภิปรายว่างามท่ามวิไล
แต่ครานี้พิศดูเศร้าเร้าจิต
เพ่งพินิจจิตข้าน้ำตาไหล
เฝ้าเดินผ่านคร่ำครวญหวนร่ำไป
แม้เลยไกลยังฝังจิตให้อาดูร
ผ่านริมสระดอกบัวยั่วย้อมเศร้า
ต้องกลับเหงาเฝ้าทุกข์สุขเสี่ยมสูญ
หมดทางเยียวยาหาใครมาเกื้อกูล
ประดั่งคูณความเศร้านับคะเน
มาถึงร้านของช้ำให้ชำหนอ
ก่อนนี้พอเดินผ่านต้องสวนเซ
ความทุกข์ล้นไม่พ้นคนถ่ายเท
ต้องรวนเรกำสรวญครวญระบม
ผ่านทีไรเธอแวะและอุดหนุน
ยิ้มละมุมต่อของปองซื้อสม
ครานี้มองคราใดอุราตรม
ต้องซานซมจมปลักให้รักเชย
เดินมาถึงหน้าโรงเรียนเพียรเศร้าจิต
เพ่งพินิจใจฉันมันเฉลย
หมดความสุขทุกข์ล้นจะภิเปรย
ก่อนอย่างเคยเรียนร้างห่างคู่เอย
ในห้วงห้องศึกษาปัญวาเดียว
เหมือนรั้งเหนี่ยวเปลี่ยวจิตให้พิศปลง
หลับตาตื่นจากคื่นชื่นฝันร้าย
เดินย่างกรายจากห้องหมองประสงค์
นึกถึงน้องให้หวนนวลอนงค์
จิตพะวงเฝ้ารอพนอนาง
ไประเบียงหน้าบานพาลจิตวุ่น
ให้หมองขุ่นราตรีนี้รุ่งสาง
อาบน้ำท่าแปรงฟันนั้นไปพลาง
เฝ้าคิดหมางครวญนึกตรึกเศร้าตรม
ยามกินข้าวไม่ลงปลงยิ่งนัก
หรือความรักจักให้ใคร่ขื่นขม
เดินจากบ้านไปเรียนเพียรระทม
คู่สู่สมไม่มาใจข้าลอย
ผ่านถนนหนทางร้างคนอยู่
ประหนึ่งดูม้านั่งให้ชังหงอย
ก่อนเห็นเธอนั่งเฝ้าให้เราคอย
พร่ำพูดถ้อยคำหวานมาทายทัก
โอ้ละหนอดวงจิตพะวงเศร้า
อาดูรเหงาด้วยใจใคร่หวนหัก
หมดคนเฝ้าดูแลแผลความรัก
ช่างเหมือนนักนกปีกหักจักโผบิน
ผ่านทางร้านเซเว่นเป็นที่พัก
ก่อนนั้นจัก เธอพามา ซื้อจ่ายสิน
เดินเข้าร้านเซเว่นเป็นอาจิน
ใจหักผินโผครวญเมื่อหวนแล
เมื่อคราใดเดินผ่านพาลเศร้าสร้อย
ต้องกลับหงอยไม่มีคนสนแยแส
กาลผันเปลี่ยนเวียนร้างทางผันแปร
ประดั่งแขส่องแสงแฝงเศร้าครวญ
ผ่านเซเว่นมาเห็นต้นไม้ใหญ่
ก่อนนั้นไยเราอยู่สองมิหมองหวน
กลิ่นดอกไม้ใคร่ดอมหอมรัญจวน
ให้นึกทวนก่อนเคยเชยกับเธอ
ครานี้ได้ดมกลิ่นเป็นจินต์ร้าง
ผกาพรางทางถนนจนเสมอ
ละม้ายดั่ง พวงพบูดูเศร้าเบลอ
จึงได้เผลอหล่นร่วงควงกลีบลา
ผ่านทางมาร้างจิตให้พิศหวัง
อนิจจังร้านไอติมที่นั้นหนา
ฉันกับเธอเคยเผยจำนรรจา
ด้วยพูดพร่าว่ารักให้ถักทอ
แลตอนนี้พิศเศร้าเร้าใจยิ่ง
ใคร่ประวิงจิตหวั่นพรั่นแท้หนอ
ก่อนเคยลิ้มดื่มด่ำฉ่ำพนอ
และเคลียคลอยอเย้าเฉากลับคืน
ไอติมก่อนนั้นหวานจารณ์รสลิ้น
แต่นี้สิ้นความหวานพานจืดฝืน
แค่เห็นมันจิตหวั่นพรั่นกล้ำกลื่น
ร่ำสะอื้นเดินจากทางร้านมา
ผ่านริมบึงปทุมโกสุมแย้ม
เหมือนกับแต้มความเศร้าเหงาร้างหา
ก่อนเล่นน้ำที่บึ้งซึ้งอุรา
พรรณนา(พัน-นะ-นา)กลับเศร้าเร้าเดียวดาย
ผ่านสะพานริมปทุมกลุ่มดอกแย้ม
กลีบแอร่มสวยงามท่ามบานสาย
ก่อนนี้เชยกับเธอเสมอกาย
อภิปรายว่างามท่ามวิไล
แต่ครานี้พิศดูเศร้าเร้าจิต
เพ่งพินิจจิตข้าน้ำตาไหล
เฝ้าเดินผ่านคร่ำครวญหวนร่ำไป
แม้เลยไกลยังฝังจิตให้อาดูร
ผ่านริมสระดอกบัวยั่วย้อมเศร้า
ต้องกลับเหงาเฝ้าทุกข์สุขเสี่ยมสูญ
หมดทางเยียวยาหาใครมาเกื้อกูล
ประดั่งคูณความเศร้านับคะเน
มาถึงร้านของช้ำให้ชำหนอ
ก่อนนี้พอเดินผ่านต้องสวนเซ
ความทุกข์ล้นไม่พ้นคนถ่ายเท
ต้องรวนเรกำสรวญครวญระบม
ผ่านทีไรเธอแวะและอุดหนุน
ยิ้มละมุมต่อของปองซื้อสม
ครานี้มองคราใดอุราตรม
ต้องซานซมจมปลักให้รักเชย
เดินมาถึงหน้าโรงเรียนเพียรเศร้าจิต
เพ่งพินิจใจฉันมันเฉลย
หมดความสุขทุกข์ล้นจะภิเปรย
ก่อนอย่างเคยเรียนร้างห่างคู่เอย
ปรับแต่งได้ตามใจชอบนะคะ นึกไม่ออกจริงๆเลยค่ะ จากบ้านไปถึงโรงเรียน เอาของคุณเพื่อนมาลง สัก ๓ บทได้หรือไม่ค่ะ นึกไม่ออกจริงจังคะ อิอิ เลยแต่งให้ใหม่นะคะ คราวนี้ถ้าไม่ผ่านก็แต่งเองค่ะ สู้ๆ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
