ไอดินกลิ่น ดอกหญ้า พนาสณฑ์
เสาวคนธ์ รวยริน กลิ่นจันทน์ขาว
สกุณา บรรเลง ดุจเพลงยาว
สะท้านหนาว หวั่นไหว ยามได้ยิน
ก่อนเคยเคียง คลอคู่ อยู่กันสอง
เคยปรองดอง อ้อนรัก ชมปักษิน
บัดนี้เธอ ทิ้งไป ไม่ยลยิน
ยุพาพิน หนีหาย ไม่หวนคืน
น้ำผึ้งเปลี่ยน ขมเฝื่อน มิเหมือนก่อน
สายสมร เปลี่ยนใจ ไม่อาจฝืน
กลิ่นดินหญ้า รำเพย เคยกลมกลืน
กลับมิชื่น ฤดี อย่างที่เคย
สุนทรวิทย์
เสาวคนธ์ รวยริน กลิ่นจันทน์ขาว
สกุณา บรรเลง ดุจเพลงยาว
สะท้านหนาว หวั่นไหว ยามได้ยิน
ก่อนเคยเคียง คลอคู่ อยู่กันสอง
เคยปรองดอง อ้อนรัก ชมปักษิน
บัดนี้เธอ ทิ้งไป ไม่ยลยิน
ยุพาพิน หนีหาย ไม่หวนคืน
น้ำผึ้งเปลี่ยน ขมเฝื่อน มิเหมือนก่อน
สายสมร เปลี่ยนใจ ไม่อาจฝืน
กลิ่นดินหญ้า รำเพย เคยกลมกลืน
กลับมิชื่น ฤดี อย่างที่เคย
สุนทรวิทย์
ร้าวอารมณ์ ข่มขื่น ไม่ชื่นฝัน
กลับวานวัน ที่หมาย ใครเมินเฉย
รักคนที่ มีใจ ให้อื่นเชย
ต้องมาเผย ระทม ตรมให้ฟัง
คนที่คอย มองเมียง เพียงพี่ผ่าน
เจ็บมานาน น้ำตาริน เพราะสิ้นหวัง
พี่ไม่เคย เหลียวแล ดูแย่จัง
ใจภินท์พัง สลาย พ่ายระทม
แต่วันนี้ พี่ครวญ เมื่อนวลจาก
น้องก็อยาก ปลอบใจ คลายขื่นขม
แต่อดีต คอยเตือน เหมือนมีดคม
จำต้องข่ม ใจลา ไม่กล้ารัก....
"สุนันยา"
กลับวานวัน ที่หมาย ใครเมินเฉย
รักคนที่ มีใจ ให้อื่นเชย
ต้องมาเผย ระทม ตรมให้ฟัง
คนที่คอย มองเมียง เพียงพี่ผ่าน
เจ็บมานาน น้ำตาริน เพราะสิ้นหวัง
พี่ไม่เคย เหลียวแล ดูแย่จัง
ใจภินท์พัง สลาย พ่ายระทม
แต่วันนี้ พี่ครวญ เมื่อนวลจาก
น้องก็อยาก ปลอบใจ คลายขื่นขม
แต่อดีต คอยเตือน เหมือนมีดคม
จำต้องข่ม ใจลา ไม่กล้ารัก....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
