[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

..เวลา..



ริมขอบฟ้า - ดาวยังลอยค้างฟ้า
รอถ่ายเทเวลาว่าเช้าอยู่
สิ้นเสียงใครเดินมาหน้าประตู
ยังไม่รู้ชีวิตควรทิศใด
ยังบีบคั้นทุกทีที่คิดถึง
รูปใบหนึ่งนั่งมองแล้วร้องไห้
ฉันไม่อาจหยุดรักจากหัวใจ
ทรมานแค่ไหนใครจะรู้
.
ตอนที่ต้องเดินผ่านตรงลานบ้าน
เคยอาหารหว่านตกนกเช้าตรู่
ม้านั่งใต้มะยม, ลมพัดพรู
ใบไม้ผลัดฤดู ลู่ลมโรย
บ่อ, ปลาหางนกยูงฝูงเล็ก-เล็ก
ข้างบ้านเด็กแผดก้องร้องไห้โหย-
ไม่อยากไปโรงเรียนไม้เฆี่ยนโบย
เข็มแดงโปรยดอกเหล็กเล็กเกลื่อนดิน
สนามหญ้าสดเขียว – เหี่ยวแห้งกรอบ
สายยางฉีดโดยรอบ, ขอบรั้ว, หิน
เฟื่องฟ้า หน้าแล้งออก ดอกโบยบิน-
ปีกผีเสื้อแหว่งวิ่นวันสิ้นลม
ฉัน, เจ็บร้าวเท่า-เท่า เจ้าผีเสื้อ
กลิ่นดอกเหงื่อ, เสื่อทอ ห่อผ้าห่ม
หนังสือหน้าอ่านค้างวางโต๊ะกลม
ล้วนผสมนัยน์หยาดเคยวาดแวว
ฉันไม่อาจหยุดรักจากหัวใจ
รูปของใครในมือคือรุ้งแก้ว-
ที่โยงดินเชื่อมฟ้ามาหยาดแพร้ว
แล้วคลาดแคล้วจากกันนิรันดร
...
บรรยากาศเก่า-เก่า เหงาจับใจ
ดนตรีใบไม้เอื้อนเหมือนเมื่อก่อน
ฉัน, เริ่มต้นเช้านี้ – จากที่นอน
ระลึกย้อนทวงถามถึงความรัก.

..ที่เดิม..
.....
ฉันยังคงยืนอยูในที่เดิม…
ร่างต่างรอ ต่างเริ่ม เติมความรัก
เก็บหัวใจขึ้นมองเมื่อกรองถัก
ค่อยค่อยดูและรู้จักกับชีวา
ความทรงจำเสี้ยวหนึ่งของชีวิต
กับความคิดสะอาดพิลาสค่า
อยากหวนหาลาลับการกลับมา
ร่วมรักษาความรักพิทักษ์ใจ
…..
เวลาผ่านกาลเปลี่ยนเวียนและวน
งามความฝันเม็ดฝนบนฟ้าใหม่
เส้นทางเดินเกินพบก็หลบไป
เหมือนต้นไม้ผลัดใบในฤดู
คำสัญญาว้าเหว่ทะเลห่ม
ยินคลื่นลมพัดใบ-ไม้ไหวลู่   
ทิ้งเวลาอ้างว้างหว่างประตู
จนเช้าตรู่รู้จักการทักทาย
ดวงอาทิตย์เย้าหยอกแล้วบอกว่า
เขาคงไม่กลับมาคราตื่นสาย
เห็นแต่เงาเมฆไหวอยู่ไกลกาย
กลางหนาวชื้นคืนหน่ายยังหายใจ
…..
ยืนอยู่ตรงที่เดิมในคืนนี้
แม้พระจันทร์ริบหรี่ยังมีใส
ถึงเธอไม่กลับมาจากฟ้าไกล
จะเก็บฝัง“ หัวใจ ” ไว้ดังเดิม!
…..

 

ภาพจาก bloggang.com

แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ