ทารก

   ทารก บริสุทธิ์ ดุจผ้าขาว
         สะอาดราว น้ำค้าง กลางเวหา
         ไร้มลทิน ผุดผาด ปราศมารยา
         มิเดียงสา ใครเห็น ใคร่เอ็นดู

            บอกสิ่งใด จำความ นามสิ่งนั้น
         ไม่ดื้อรั้น ว่านอน สอนง่ายอยู่
         บุพการี ชี้ทาง ต่างแทนครู
         ค่อยเรียนรู้ งอกงาม ตามอบรม

            อีกสภาพ แวดล้อม คอยย้อมสี
         จะเลว,ดี ที่ดูแล แต่ปฐม
         พวกงวยงง หลงผิด จิตโสมม
         เพราะสังคม เน่าเหม็น เคี่ยวเข็ญไป

            การขัดเกลา ส่งเสริม จากเริ่มต้น
         ย่อมส่งผล สะท้อน ตอนเติบใหญ่
         ควรบิดา มารดร หมั่นสอนใจ
         ปลูกฝังให้ อนาคต ลูกงดงาม

            ความภาคภูมิ พ่อแม่ หวังแค่นี้
         ทำหน้าที่ บรรจง บ่งเสี้ยนหนาม
         เพียงผู้ใหญ่ แนะดี เด็กดีตาม
         หากลูกทราม ควรโกรธ โทษตนเอง


ฉลองกัน