หนาวสะท้าน ผ่านผิว เนื้อหนาวเหลือ
เวลาเมื่อ พระพายโชย โปรยประสม
แสนเดียวดาย อ้างว้าง อย่างระทม
ยะเยือกเย็น สายลม ไม่สมฤดี
หนาวสะบั้น หันหา คว้าอกกอด
น้ำค้างยอด ใบหญ้า เบือนหน้าหนี
ยามไร้คู่ อยู่เดียว เปลี่ยวชีวี
ไร้สุขขี หนาวแท้ แย่เต็มทน
จำต้องฝืน ยืนหม่น ระคนร้าว
ในอกอ้าว ร้าวรวด ปวดเหลือล้น
ใครเมตา ช่วยที ได้กุศล
หนาวยังไม่ ผ่านพ้น ต้องทนรอ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
