นิราศเรียนเพียรร้างห่างคู่รัก
แสนเจ็บปวดรวดร้าวทรวงยิ่งนัก
ต้องหวนหักรักลาพาจากจร
จากการเรียนเพียรเฝ้าเข้าศึกษา
หาวิชาความรู้ดูอักษร
ไม่มีเวลาหาคู่อยู่อาวรณ์
เวลานอนครวญคร่ำพร่ำหานาง
จากลาร้างทางฝันหมั่นปันแบ่ง
ต้องเฝ้าแจงหนังสือมือไม่ห่าง
ความรักนั้นยังมั้นมิหวั่นจาง
หรือเลือนลางทางรักนักการเรียน
โอ้คราฝันข้ายังหวังถึงเจ้า
จิดปวดเร้าเศร้าคราข้าเรียนเขียน
ลาจากเจ้าเหงาทรวงจึงหมั่นเพียร
จะจากเจียนใจขาดอนาถใจ
เวลาเช้าเฝ้าตื่นฝืนเรียนท่อง
จิตใคร่หมองเศร้าเร้าน้ำตาไหล
การเรียนเพียรเรียนรักต้องอาลัย
ต้องฝันใฝ่มุ่งมั่นนั้นเพื่อเธอ
จากบ้านมาผ่านตึกให้นึกเศร้า
ด้วยสองเราเคยเดินเพลินกันเสมอ
จากลาแล้วตั้งจิตพิศไม่เบลอ
จะไม่เซ่ออนาคคใจจดไป
ผ่านม้านั่งภิเปรยเคยนั่งคู่
ด้วยรู้อยู่จึ่งเฝ้าเหงาไม่สุขใส
เห็นคนคู่นั้งอยู่ใครต่อใคร
เหตุไฉนเราคว้างอยู่ข้างเดียว
เดินผ่านลานใบไม้ที่เรากวาด
ด้วยฉันพลาดล้มลงให้ปลงเปลี่ยว
ก่อนเราเคยอยู่คู่ดูกลมเกลียว
แน้นแฟ้นเหนี้ยวเดี๋ยวนี้ไม่มีเลย
เดินผ่านตู้โทรศัพท์ที่รับนั่น
ด้วยตัวฉันเคยพูดบอกรักเผย
เราสนทนาแบบนั้นฉันภิเปรย
ถ้อยเฉลยเลยห่างเศร้าอาจิณ
เดินเกียบถึงโรงเรียนที่เขียนฝึก
ฉันนั่งตรึกมองดูคู่ทั้งสิ้น
เคยเขียนฝากความรักพร่ำเพ้อจินต์
ไว้ข้างหินม้านั่งที่หวังคอย
เลยล่วงผ่านเลี้ยวซ้ายท้ายถนน
เคยขึ้นบนต้นมะม่วงเราแอบสอย (อิอิ กลอนมันพาไปเนาะ)
เคยสนุกตรงนั้นมันใช้น้อย
เดี๋ยวนี้หงอยคอยร้างให้ห่างลา
เดินมาแล้วถึงร้านขายน้ำปั่น
ที่เธอฉันคอยซื้อกินกันหนา
เดี๋ยวนี้ฉันมองมันหวั่นอุรา
ไยน้ำตาไหลเอ่อเพ้อเศร้าทรวง
เดินผ่านแยกไปแดงแซงรุดหน้า
ก่อนนั้นหนาเธอเคยควงมิได้หวง
เล่าเรื่องราวรอรถพจน์ไม่ลวง
เธอเดินควงฉันไปในวันนั้น
ฉันเหยียบขึ้นรถประจำทาง
ให้อ้างว้างขาดเธออยู่คู่ใจฉัน
ก่อนนี้ขึ้นรถรามาด้วยกัน
เดี๋ยวนี้มันไม่ใช้อย่างนั้นเลย
ลงรถมาเกือบถึงโรงเรียนแล้ว
กริ่งเข้าแถวแว่วมาพาไม่นิ่งเฉย
ด้วยก่อนนั้นไยหนอรอเสบย
ด้วยเราเคยยืนหน้าห้องหน้าชั้นกัน
ตอนนี้ฉันรีบวิ่งไปชิงหน้า
ด้วยอำลาตัวเธอละเมอฝัน
เธอย้ายไปที่โน้นโพ้นนานวัน
หัวใจหวั่นครานั่งฟังการเรียน
วางกระเป๋าเข้าที่หรี่นั้งโต๊ะ
อะไรโอ๊ะ! จดหมายลายมือเขียน
บอกว่าถ้าเรียนจบประสบเพียร
แล้วค่อยเวียนเจอกันที่วิลัย
ใจฉันเต้นรัวถี่หน้านี้รื่น
จิตแช่มชื่นคืนเดิมเสริมสุขใส
การเรียนนี้ตั้งจิตพิศตั้งใจ
ไม่ให้ใครดูถูกสักน้อยนิด
โอ้ถึงวันการศึกษาอำลาจบ
จิตกระทบนึกทวนหวนเพ้อคิด
ใจสะท้านหวาดหวั่นพรั่นดวงจิต
ด้วยใจพิศสดใสใคร่แจ่มคืน
แต่จิตใสเท่าไรใคร่มั้วหมอง
ไปเรียนรองคนอื่นคืนตัวฝืน
จิตร้ำให้กำสรวญหวนใจกลืน
ได้ที่หมื่นอำลาข้าอาวรณ์
อ่อ คือว่านิราศเขาให้แต่ง แบบว่าครวญหารัก ใช้ไหมค่ะ? ก็เลยได้
ออกมาอย่างนี้ค่ะ นิราศจากบ้านถึงโรงเรียนด้วยคิดไม่ออกจริงๆค่ะ อิอิ
แสนเจ็บปวดรวดร้าวทรวงยิ่งนัก
ต้องหวนหักรักลาพาจากจร
จากการเรียนเพียรเฝ้าเข้าศึกษา
หาวิชาความรู้ดูอักษร
ไม่มีเวลาหาคู่อยู่อาวรณ์
เวลานอนครวญคร่ำพร่ำหานาง
จากลาร้างทางฝันหมั่นปันแบ่ง
ต้องเฝ้าแจงหนังสือมือไม่ห่าง
ความรักนั้นยังมั้นมิหวั่นจาง
หรือเลือนลางทางรักนักการเรียน
โอ้คราฝันข้ายังหวังถึงเจ้า
จิดปวดเร้าเศร้าคราข้าเรียนเขียน
ลาจากเจ้าเหงาทรวงจึงหมั่นเพียร
จะจากเจียนใจขาดอนาถใจ
เวลาเช้าเฝ้าตื่นฝืนเรียนท่อง
จิตใคร่หมองเศร้าเร้าน้ำตาไหล
การเรียนเพียรเรียนรักต้องอาลัย
ต้องฝันใฝ่มุ่งมั่นนั้นเพื่อเธอ
จากบ้านมาผ่านตึกให้นึกเศร้า
ด้วยสองเราเคยเดินเพลินกันเสมอ
จากลาแล้วตั้งจิตพิศไม่เบลอ
จะไม่เซ่ออนาคคใจจดไป
ผ่านม้านั่งภิเปรยเคยนั่งคู่
ด้วยรู้อยู่จึ่งเฝ้าเหงาไม่สุขใส
เห็นคนคู่นั้งอยู่ใครต่อใคร
เหตุไฉนเราคว้างอยู่ข้างเดียว
เดินผ่านลานใบไม้ที่เรากวาด
ด้วยฉันพลาดล้มลงให้ปลงเปลี่ยว
ก่อนเราเคยอยู่คู่ดูกลมเกลียว
แน้นแฟ้นเหนี้ยวเดี๋ยวนี้ไม่มีเลย
เดินผ่านตู้โทรศัพท์ที่รับนั่น
ด้วยตัวฉันเคยพูดบอกรักเผย
เราสนทนาแบบนั้นฉันภิเปรย
ถ้อยเฉลยเลยห่างเศร้าอาจิณ
เดินเกียบถึงโรงเรียนที่เขียนฝึก
ฉันนั่งตรึกมองดูคู่ทั้งสิ้น
เคยเขียนฝากความรักพร่ำเพ้อจินต์
ไว้ข้างหินม้านั่งที่หวังคอย
เลยล่วงผ่านเลี้ยวซ้ายท้ายถนน
เคยขึ้นบนต้นมะม่วงเราแอบสอย (อิอิ กลอนมันพาไปเนาะ)
เคยสนุกตรงนั้นมันใช้น้อย
เดี๋ยวนี้หงอยคอยร้างให้ห่างลา
เดินมาแล้วถึงร้านขายน้ำปั่น
ที่เธอฉันคอยซื้อกินกันหนา
เดี๋ยวนี้ฉันมองมันหวั่นอุรา
ไยน้ำตาไหลเอ่อเพ้อเศร้าทรวง
เดินผ่านแยกไปแดงแซงรุดหน้า
ก่อนนั้นหนาเธอเคยควงมิได้หวง
เล่าเรื่องราวรอรถพจน์ไม่ลวง
เธอเดินควงฉันไปในวันนั้น
ฉันเหยียบขึ้นรถประจำทาง
ให้อ้างว้างขาดเธออยู่คู่ใจฉัน
ก่อนนี้ขึ้นรถรามาด้วยกัน
เดี๋ยวนี้มันไม่ใช้อย่างนั้นเลย
ลงรถมาเกือบถึงโรงเรียนแล้ว
กริ่งเข้าแถวแว่วมาพาไม่นิ่งเฉย
ด้วยก่อนนั้นไยหนอรอเสบย
ด้วยเราเคยยืนหน้าห้องหน้าชั้นกัน
ตอนนี้ฉันรีบวิ่งไปชิงหน้า
ด้วยอำลาตัวเธอละเมอฝัน
เธอย้ายไปที่โน้นโพ้นนานวัน
หัวใจหวั่นครานั่งฟังการเรียน
วางกระเป๋าเข้าที่หรี่นั้งโต๊ะ
อะไรโอ๊ะ! จดหมายลายมือเขียน
บอกว่าถ้าเรียนจบประสบเพียร
แล้วค่อยเวียนเจอกันที่วิลัย
ใจฉันเต้นรัวถี่หน้านี้รื่น
จิตแช่มชื่นคืนเดิมเสริมสุขใส
การเรียนนี้ตั้งจิตพิศตั้งใจ
ไม่ให้ใครดูถูกสักน้อยนิด
โอ้ถึงวันการศึกษาอำลาจบ
จิตกระทบนึกทวนหวนเพ้อคิด
ใจสะท้านหวาดหวั่นพรั่นดวงจิต
ด้วยใจพิศสดใสใคร่แจ่มคืน
แต่จิตใสเท่าไรใคร่มั้วหมอง
ไปเรียนรองคนอื่นคืนตัวฝืน
จิตร้ำให้กำสรวญหวนใจกลืน
ได้ที่หมื่นอำลาข้าอาวรณ์
อ่อ คือว่านิราศเขาให้แต่ง แบบว่าครวญหารัก ใช้ไหมค่ะ? ก็เลยได้
ออกมาอย่างนี้ค่ะ นิราศจากบ้านถึงโรงเรียนด้วยคิดไม่ออกจริงๆค่ะ อิอิ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
