หลับตาพริ้มอิงเขนยเชยดาวริบ
แสงกะพริบริบหรี่ที่เวหน
หลับตาลงฝันไปในบัดดล
นิมิตท้นเห็นรัมภาสุราลัย
เสียงเสนาะดังรื่นแช่มชื่นจิต
จึงพินิจมองเมียงหาเสียงใส
เห็นสุรางค์กรีดพิณจินต์ต้องใจ
แอบฝันใฝ่ทันใดในนงราม
จึงเดินเลียบไปถึงบึงโกสุม
ปวงปทุมบานแย้มแซมไร้หนาม
อวดกลีบขาวช่อสวยด้วยผ่องงาม
แสงอร่ามส่องเจ้ากลีบเฉาลา
นางเล่นน้ำริมสระและประแป้ง
ผิวพรรณแจ้งงามผ่องรองเรืองหล้า
บอบบางยิ่งละม้ายคล้ายผกา
แม้กัญญาที่ใดไม่เทียบนาง
สะดุ้งตื่นจากนิมิตมิลางฝัน
ตอนนี้พลันรำไพไสวสาง
ความทรงจำตราตรึงซึ้งมิลาง
แม่สุรางค์กระยาหงันข้าเฝ้าครวญ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
