วาด:เทโพ
บท:ระทมนาน ระกำเกิน
จึงปล่าวร้างกลางฟ้าเวหาหาว
กลางหมู่ดาวดาษดาดังอาสัญ
เหมือนหมดลมตรมเศร้าเหงาเงียบงัน
ทิวาวันผันไปไม่เคยเลือน
หรือชีวิตลิขิตมาให้ข้าเจ็บ
ระทมเก็บน้ำตาจะใครเหมือน
ผ่านเวลาที่ข้าเข็ดเจ็ดแปดเดือน
ยังย้ำเตือนนี่น้ำตาของข้าโรย
หรือต้องทนเคว้งคว้างทั้งชีวิต
มืดสนิทเงียบสงัดอ่อนระโหย
น้ำตาหยดรดหลั่งพรั่งพลูโปรย
อ้อนโอดโอยยังชวดช้ำระกำนาน
จะมิให้เจ้ารู้ว่าข้าร้อง
โกนก้องฟ้องฟ้าว่าข้าฝัน
ยังมีเจ้าอยู่ข้างอย่างทุกวัน
ตื่นขึ้นมาฟ้ายังกั้นเจ้าไกลเกิน
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
23 พฤศจิกายน 2024, 10:36:PM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ระทมนาน ระกำเกิน (อ่าน 2472 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: