<<<กลิ่นมนต์กล มนต์กลอน>>>
อ่านกานท์ถักอักษรกลอนเพียรเขียน
เสียงเรียงร่ำจำเวียนเรียนรินศิลป์
งามตามพจน์รสร่ายสายพิณยิน
ห้วงดวงใจจดจินต์กลิ่นมนต์กล
กาลนานเนิ่นเพลินหลงตรงเช้าเข้า
สายบ่ายย่างบางเบาเฝ้าฝนหล่น
นกผกผินบินโบกโยกตนวน
จ้องมองทิวริวสนยลเยี่ยงเรียง
ดอกออกดวงพ่วงแดดแสดทอดยอด
ราวข้าวร่วงยวงกอดพรอดเพียงเสียง
ทุ่งคุ้งแควแลน้ำสำเนียงเคียง
รับกลับลมห่มเอียงเฉียงธารา
คลื่นครืนซัดพัดเห่เร่หอมกล่อม
ชายทรายหาดวาดล้อมอ้อมภาษา
เมฆเฉกรักปักล้นพ้นวาจา
ร้อยถ้อยบทรจนาพาชื่นคืน
หทัยกาญจน์
๖ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
~ดินกลิ่นเดิม~
กลิ่นดินเดิมเสริมส่งคงตรึงถึง
หลังยังซึ้งคะนึงนำคำชื่นฝืน
เกินเมินห่างวางเห็นเป็นอื่นกลืน
รักปักชื่นหมื่นตาลใดหวานนาน
ด้วยช่วยหมายคล้ายเฝ้าเข้ามองจ้อง
รินจินต์คล้องปองคู่อยู่สานขาน
ยากหากหักรักเล่นเป็นการทาน
ใดใครสานกาลกลับรับคำจำ
พึงตรึงทรวงห่วงไว้ด้วยใจใส
วอนอ้อนไว้ให้มั่นวันนำฉ่ำ
อย่าพาเพลินเดินหลงดงน้ำคำ
ข่าวคราวย้ำพร่ำพรอดกอดสิ่งจริง
เธอเจอฉันนั้นบุญคุณคงส่ง
จึงถึงจงบ่งเสริมเริ่มอิงหญิง
รักมักมอบตอบไว้ได้นิ่งพิง
ปรุงรุ่งริ่งรุ่ยร่ายก่อหมายคลาย
ดินกลิ่นเดิมเหิมห้อมยอมนำต่ำ
มากฝากล้ำคำชายทลายหมาย
ออดพรอดฟ้าคราเห็นเด่นรายกราย
แต่แลหายสายดิน..ถิ่นเฉยเคย.
หลังยังซึ้งคะนึงนำคำชื่นฝืน
เกินเมินห่างวางเห็นเป็นอื่นกลืน
รักปักชื่นหมื่นตาลใดหวานนาน
ด้วยช่วยหมายคล้ายเฝ้าเข้ามองจ้อง
รินจินต์คล้องปองคู่อยู่สานขาน
ยากหากหักรักเล่นเป็นการทาน
ใดใครสานกาลกลับรับคำจำ
พึงตรึงทรวงห่วงไว้ด้วยใจใส
วอนอ้อนไว้ให้มั่นวันนำฉ่ำ
อย่าพาเพลินเดินหลงดงน้ำคำ
ข่าวคราวย้ำพร่ำพรอดกอดสิ่งจริง
เธอเจอฉันนั้นบุญคุณคงส่ง
จึงถึงจงบ่งเสริมเริ่มอิงหญิง
รักมักมอบตอบไว้ได้นิ่งพิง
ปรุงรุ่งริ่งรุ่ยร่ายก่อหมายคลาย
ดินกลิ่นเดิมเหิมห้อมยอมนำต่ำ
มากฝากล้ำคำชายทลายหมาย
ออดพรอดฟ้าคราเห็นเด่นรายกราย
แต่แลหายสายดิน..ถิ่นเฉยเคย.
"บ้านริมโขง"
กลบทอักษรสังวาส แต่ละวรรคคำที่ ๑-๒ สัมผัสสระ และคำที่ ๗-๘ สัมผัสสระ