เดินทางคนเดียว เปลี่ยวจิต
ขาดคู่คิด มิตรเสมอ
แสนหม่นหมอง น้ำตาเอ่อ
ได้แต่เพ้อ ละเมอครวญ
เหมือนนกเขา เจ้าไร้คู่
บินวนอยู่ แต่ในสวน
เมื่อสายัณห์ ยามรัญจวน
ไร้คู่ควร เคียงข้างนอน
ช่างเหมือน หัวอกข้า
ขาดชีวา พาสะท้อน
ค่ำคืนกอด แต่หมอน
ให้ร้าวรอน ในดวงแด
มองคนอื่น เขาชื่นฉ่ำ
เราระกำ ช้ำอกแน่
อยากหาคน ช่วยดูแล
ไม่แยแส แม้ชายเทียม
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
