วันนี้ตื่นมามองออกไปไกลทางหน้าต่าง
รู้สึกอ้างว้าง..เดียวดายไม่คลายเหงา
มองท้องทุ่งผ่านหน้าต่าง ช่างแสนเศร้า
ทำใจนั่นหวั่นไหวเร้า..อาวรณ์ เวิ้งใจหา
ฉันใส่เสื้อชุดนอน ถือหมอนสีขาวและเสื้อ
เดินไปที่ทุ่งรวงข้าวอย่างเบื่อเบื่อ เป็นหนักหนา
และวางลงตรงต้นไม้ ตรงต้นกล้า
และนอนลงห่มผา หนุนหมอนลงบนเสื้อที่ถือมา
ฉันนอนหลับตาพริ้ม เหมือนลอยอยู่บนปุยเมฆ
เหมือนว่ามันจะปันเสก อะไรให้ฉันหนา
สายลมลู่ เอื่อยเอื่อยผ่านกายา
เอ่ยลำนำวาจาว่า ..."เหนื่อยก็พักนะคนดี"...