กระจ่างเมฆละมุนไม่อุ่นหนาว
ห่มห้วงร้าวดาวใดไปไม่ถึง
จันทร์เสรีที่หมายคล้ายคำนึง
ในแสงหนึ่งซึ้งสู่คู่คนไกล
นภาว่าโอบดาวคราวอ้างว้าง
ใครอยู่ข้างคนจรยามอ่อนไหว
ยามเดียวดายสายลมไม่ห่มใจ
จะมีใครคอยซับนั่งนับดาว
เธออยู่ใหนในส่วนโลกล้วนเศร้า
นั่งในเงาจันทร์ฉายปลายฟ้าหนาว
ถักเมฆห่มหารักหวนห่มดาว
ใจจมร้าวรอกลับซับน้ำตา
ห่มห้วงร้าวดาวใดไปไม่ถึง
จันทร์เสรีที่หมายคล้ายคำนึง
ในแสงหนึ่งซึ้งสู่คู่คนไกล
นภาว่าโอบดาวคราวอ้างว้าง
ใครอยู่ข้างคนจรยามอ่อนไหว
ยามเดียวดายสายลมไม่ห่มใจ
จะมีใครคอยซับนั่งนับดาว
เธออยู่ใหนในส่วนโลกล้วนเศร้า
นั่งในเงาจันทร์ฉายปลายฟ้าหนาว
ถักเมฆห่มหารักหวนห่มดาว
ใจจมร้าวรอกลับซับน้ำตา
สายลมโชย โปรยผ่าน ม่านเมฆินทร์
ตะวันใกล้ ตกดิน ถวิลหา
ไอละออง หมอกหม่น ร่วงหล่นมา
หนาวอุรา ดายเดียว เปลี่ยวฤดี
ตะวันเลือน เคลื่อนลับ ยังกลับหา
โอ้เธอจ๋า จากไกล อยู่ไหนนี่
ลืมรักเรา ห่างหาย ไร้ปราณี
ฉันปวดร้าว เต็มที ที่ดวงใจ
มองดูจันทร์ วันเหงา ยิ่งเศร้าหนัก
หรือเธอผลัก รักพ้น คนอ่อนไหว
มิมาปลอบ แดดวง สิ้นห่วงใย
หรือว่าเธอ มีใคร ไว้เคียงครอง..
"สุนันยา"
*******
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
