เห็นเขารวย ล้นฟ้า อย่าอิจฉา
นับเงินตรา ผู้อื่น อย่าตื่นเต้น
รถยนต์เพื่อน คันโต โอ่เช้าเย็น
ไม่ใช่เป็น ทรัพย์เรา มิเฝ้ามอง
เงินตนเอง มากน้อย ค่อยรู้ค่า
ควรนำพา ด้วยเรา คือเจ้าของ
จะจับจ่าย กี่ส่วน ล้วนสมปอง
ลองไตร่ตรอง สักนิด พินิจเอา
ลูกเมียใคร สะคราญ สวยปานไหน
สุดไฉไล วิเศษ นั่นเหตุเขา
พึงพอใจ ส่วนตัว ครอบครัวเรา
อื่นใดเท่า เลือดเนื้อ เชื้อไขตน
ภาคภูมิใน สิ่งที่ ตนมีอยู่
เลือกเดินสู่ สายกลาง ทางกุศล
ตัดโลภโม-โทสัน อันมืดมน
เลิกทุรน นึกแก่ง แย่งชิงดี
แม้นรู้จัก มัธยัสถ์ ประหยัดใช้
ผลที่ได้ คือสงบ พบสุขี
“มัชฌิมา-ปฏิปทา” ดังวาที
เพียงแค่นี้ ก็แสนสุข ไร้ทุกข์ใจ
"สุนทรวิทย์"
เดินสายกลาง อย่างไร...พี่ชายจ๋า
เดี๋ยวคว่ำหน้า คะมำหลัง เอียงข้างไหน
หันทางซ้าย...ขวากระตุก จุกแล้วไง
มัวร่ำไร ทางหมด อดเดินทาง
ในโลกเอียง กระเท่เร่ มุมเหหัก
เดินยากนัก หาดวงไฟ ใสสว่าง
เป็นแสงทอง ส่องล้ำ ช่วยนำทาง
ยังเคว้งคว้าง มืดหม่น จนหัวใจ
เดินสายกลาง เรียบง่าย...ใช่ไหมจ๊ะ
เลิก ลด..ละ เลิกหม่น...บ่นต้องเลิกไหม
ปรับองศา ให้นิ่ง ดิ่งกลางใจ
จะเซมา...เซไป..เดี๋ยวได้เอง....
แซมค่ะ
(จะได้รึเปล่านะ....)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
