“แม่ หยิบไฟฉายให้หนูหน่อยแม่”ก้อนตะโกนบอกแม่
เงียบไม่มีเสียงตอบ ก้อนคิดว่าแม่หลับไปแล้ว เลยเดินไปหยิบไฟฉายตรงข้างที่นอนเอง เหลือบตามองในที่นอน แม่ยังไม่ได้เข้ามานอน แล้วแม่ไปไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือก้อนเผลอหลับ ตอนแม่ลุกไปทำธุระก้อนเลยไม่รู้เรื่อง หันมาว่าจะถามพ่อ แต่พ่อก็ลงไปยืนคอยที่คันนาโน่นแล้ว จึงรีบก้าวยาวๆตามพ่อให้ทัน ก้อนกับพ่อมีไฟฉายคนละกระบอก แต่พ่อไม่ค่อยเปิดไฟ หน้าที่ส่องไฟเลยตกเป็นของก้อนโดยปริยายคืนนี้ได้ปลาสิบกว่าตัวแล้ว ล้วนแต่ตัวโตๆทั้งๆที่พ่อเพิ่งยกเบ็ดยังไม่ถึงครึ่งจากเบ็ดทั้งหมดสองร้อยห้าสิบหลัง
“ส่องไฟดูตรงนี้สิก้อน”เสียงพ่อบอก
ก้อนฉายไฟส่องตรงที่เคยปักเบ็ดเอาไว้ แต่ว่าตอนนี้มองไม่เห็นคันเบ็ด เพราะปลาติดแล้วลากสายเบ็ดไปพันรอบกอข้าวเลยดึงคันเบ็ดจมลงอยู่ใต้น้ำ ขณะที่พ่อกำลังใช้มือควานหาคันเบ็ดอยู่ นั่นเองเสียงผิดปกติกังขึ้น ก้อนฉายไฟส่องไปตามเสียงที่ได้ยิน แล้วก็ต้องตกใจจนตัวชา เพราะสิ่งที่เห็นมันคืองูเห่าตัวเขื่องกำลังแผ่แม่เบี้ยชูคอในท่าพร้อมฉก อยู่ห่างพ่อไปไม่ถึงศอก ก้อนอยากตะโกนบอกพ่อแต่ไม่รู้สุ้มเสียงมันหายไปไหนหมด มือที่ถือไฟฉายกำแน่น ก้อนรู้สึกเหมือนว่าลมหายใจจะขาดห้วงเสียให้ได้ในเวลานั้น ตามองดูพ่อที่นั่งนิ่งไม่ขยับ มือพ่อยังถือคันเบ็ดที่ปลดสายพันรอบกอข้าวออกแล้วเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเต็มที เมื่อไม่เห็นคนขยับเขยื้อน งูเห่าก็ค่อยๆลดพังพาน และเริ่มยอบตัวลงช้าๆ ทว่า จู่จู่ไอ้ช่อนที่ติดเบ็ดกลับดิ้นจนน้ำกระเซ็น เสียงปลาดิ้นและน้ำที่กระเด็นมาถูกตัว ทำให้พ่อสะดุ้ง ก้อนมองไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น ได้ยินแต่เสียงพ่อร้องว่า”โอ๊ย!”แล้วงูเห่าตัวขนาดแขนทารกก็หายไปเห็นแต่พ่อที่ล้มลงบนคันนาพ่อใช้มือขวากุมต้นแขนอีกข้างเอาไว้บิดตัวไปมาด้วยปากก็ครางด้วยความเจ็บปวด ก้อนยืนตัวแข็งราวถูกสาปน้ำตาไหลออกมาเองโดยอัตโนมัติ ในความพร่าเลือนเพราะสองตาถูกกลบด้วยน้ำจนเต็มเบ้า ก้อนมองเห็นพ่อเริ่มบิดตัวช้าลง เป็นเวลาพอสมควรทีเดียวกว่าก้อนจะตั้งสติได้ สิ่งเรียกหลังจากนั้นที่ก้อนทำก็คือตะโกนเรียกแม่จนสุดเสียง สองแขนน้อยๆของก้อนพยายามจะประคองให้พ่อลุกขึ้นนั่ง แต่ตัวพ่อหนักเหลือเกินความพยายามของก้อนไร้ผล มีเพียงเสียงของก้อนเท่านั้นที่ตะโกนเรียกแม่ไม่หยุด
“แม่..ช่วยด้วยแม่..ช่วยพ่อด้วย พ่อถูกงูกัดแม่”เสียงของก้อนดังสะท้อนสะท้านไปทั้งทุ่ง......
“ก้อน..ก้อน..เป็นอะไรลูกก้อน”เสียงแม่นี่นา ก้อนได้ยินเสียงแม่ แม่มาช่วยพ่อแล้วแต่ทำไมมันมืดเหลือเกิน ก้อนพยายามลืมตาสองมือไขว่คว้า โผเข้ากอดแม่พลางระร่ำระลักบอกแม่ด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
“เผาะ..เผาะ..พ่อ..ถูกหงุ..หงู..งูกัดหนะ..แหมะ..แหะ..แม่.ช่วยพ่อทิ..ทิ..ทีสิแม่ พ่อถูกหงุ..หงูกัด”
“งูที่ไหนกันลูก..หือ..ไม่มีหรอก”แม่บอกพร้อมกับกอดก้อนเอาไว้ ใช้ฝ่ามือลูบหัวก้อนเบาๆไปมาพลางเช็ดน้ำตาให้
“เผาะ..เผาะ..พ่อ..ถุ..ถูกงูกัดจริงนะ..นะแม่ก้อนเหะ..เหะ..เห็น”ก้อนบอกยังไม่หายสะอื้น
“เจ้าก้อนมันเป็นอะไรหละบัวเสียงดังลั่นทุ่งเลย..แล้วนี่ทำไมไม่จุดตะเกียงหละ”เสียงพ่อถามมาจากนอกชานเถียงนา ก้อนได้แต่ งง ก็พ่อถูกงูกัดนอนบิดอยู่บนคันนาแล้วพ่อลุกเดินกลับมาเถียงนา..เถียงนา แล้วนี่ก้อนมาอยู่บนเถียงนาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ ก้อนไม่เข้าใจ
“สงสัยจะฝันร้ายนะพี่..ครางฮือๆแล้วก็ตะโกนเรียกให้บัวไปช่วยพี่ แกว่าพี่ถูกงูกัด”ก้อนเข้าใจก็ตอนที่แม่ตอบพ่อนี่เองว่าทำไมพ่อถึงเดินกลับมาไหว แล้วทำไมตัวก้อนถึงมาอยู่บนเถียงนาได้
เสียงพ่อเดินมาจุดตะเกียงหลังจากที่เอาปลาไปขังไว้ในตุ่มแล้ว แสงตะเกียงสว่างทาบใบหน้าของพ่อ ก้อนเพิ่งจะรู้ว่าพ่อเป็นคนที่น่ามองที่สุดในโลกก็คืนนี้นี่เอง พ่อเข้ามาในมุ้งใช้ฝ่ามือลูบหัวก้อนเบาๆ
“ไม่ให้ไปยกเบ็ดด้วย ถึงกับเก็บเอามาฝันเลยหรือลูก..หือ”พ่อถามยิ้มๆก้อนก้มหน้าซบกับไหล่ของแม่ กลั้นก้อนสะอื้นในคอค่อยๆคลายไปแล้ว อยากถามพ่อเหลือเกินว่าพ่อได้ปลากี่ตัว แต่ก้อนกลับรู้สึกถึงความหนักของริมฝีปากละหนังตา แม่วางก้อนลงบนที่นอน อยากลืมตาแต่ลืมไม่ขึ้น ได้แต่นอนวาดภาพเอาว่าปลาที่พ่อได้มาจะต้องมีแต่ตัวโตโต แต่ช่างเถอะ พรุ่งนี้จะต้องรีบตื่นแต่เช้าให้ทันพ่อ จะได้ไปช่วยพ่อยกเบ็ดปลดปลา แล้วไม่นานก้อนก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลยจนกระทั่ง
“ก้อน..ก้อน ตื่นได้แล้วลูกเดี๋ยวไปเรียนสายนะ”เสียงพ่อนั่นเองที่กลับมาจากไปยกเบ็ดเช้ามา......
จบตอน
------------------------^o^----^o^---^o^----------------------------
------------------------^o^----^o^---^o^----------------------------
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
