ในวันหนึ่ง

จะมีไหมใครนั้นไม่ผันเปลี่ยน
ร่วมขีดเขียนความฝันไม่หันหาย
ถ้าแม้นเหมือนมาดมุ่งผดุงกาย
วาดลวดลายสายรุ้งพยุงกัน

ดังผืนป่าราน้ำไม่ช่ำชุ่ม
หมดชอุ่มอาเพศทั่วเขตต์ขันธ์
ฟ้าเลือนลบกลบกลืนไร้คืนวัน
สิ้นสีสันแสงสุริย์ศศิธร

รอหยาดฝนหล่นล่วงจากห้วงหาว
บรรเทาร้าวละลายหมอกที่หลอกหลอน
คืนสีแสงสุริยานิศากร
ขจัดร้อนธราดลพ้นอาดูร

ยังมุ่งมั่นฝันเอาไว้ได้ค้นพบ
จุดบรรจบทางขนาบที่สาบสูญ
คงมองเห็นเส้นสายลายสมบูรณ์
ทวีคูณพูลเพิ่มต่อเติมใจ

ทางสีรุ้งพุ่งสายจรดปลายฟ้า
บุษบาเบ่งบานลำธารไหว
ทิชากรร่อนถลากลางป่าไพร
รุ้งอำไพพาดเมฆาฟ้าไร้เงา

แต่งเติมฝันเปลี่ยนวันเดิมต่อเติมสี
เป็นวันที่เฉิดฉันกว่าวันเก่า
ด้วยสองแรงสร้างแสงทองของสองเรา
ร่วมแบ่งเบาบรรเทาทุกข์สุขแบ่งปันฯ

จ.รัตติกาล