ความเหงา : ความหนาว : ดวงดาว
.............
ฤดูหนาวกำลังจะกลับมา
ผ่านเหตุผลเวลาอันคราคร่ำ
โต๊ะทำงาน เก้าอี้ ที่ประจำ
พ้นเย็นย่ำ ดึกดื่น พื้นละออง
…..
ปฏิทินขวาสุดบอกหยุดยาว
เตรียมเสื้อ ชุดกันหนาว เตรียมข้าวของ
ยืนถือถ้วยกาแฟ, หรี่แอร์มอง
ขณะฟองฟูฟ่อง ลอยพร่องแก้ว
…..
เสียงของลมสะบัดพัดใบไม้
มองออกไปไฟดับหลับกันแล้ว
นอกอาคารหนาวเย็นเห็นเป็นแนว
ไร้วี่แววคนอื่น, จากคืนนั้น!
…..
หากเอ่ยถาม ถึงดาวหนาวบ้างไหม
ดาวคงตอบ “ถามได้…หนาวสะบั้น”
แต่ตัวเรานี่สิ! หนาวกี่วัน
อยากตอบดาวสั้น-สั้น“ แทบกลั้นใจ ”
…..
กับเรื่องราวต่าง-ต่างระหว่างเจอ
บันทึกความเพ้อเจ้ออย่างเผลอไผล
เก็บความเหงาเข้าถึงอีกหนึ่งใบ
ซุกไว้ในกระเป๋า, สีเทา..เดิม
…..
ขอนั่งไปด้วยคนนะความเหงา
รู้จักกันบ้างหรือเปล่าหากกล่าวเพิ่ม
ให้รู้จักกับความหนาวและดาวเติม
จนรู้สึกเคลิบเคลิ้ม…เริ่มเดินทาง!!
……………
ภาพจาก sabai-jai.exteen.com
ราวลมหนาวว้าเหว่เวลาค่ำ
หัวเราะขำหยามหลู่อยู่ไม่ห่าง
ถ้วยกาแฟ, แก้วพร่อง เจ้าของวาง-
เก้าอี้ไร้เงาร่าง คว้าง, เดียวดาย
ปฏิทินสิ้นเดือนเลื่อนขยับ
อีกฉบับวางเทียบอย่างเรียบง่าย
ในตารางเขียนคำย้ำเรียงราย
กากบาทเตือนสายตารายเรียง
มายืนพิงกำแพงมองแสงดาว
โต๊ะคอมฯพราวไฟโคมสาดส้ม, เฉียง-
พอขับไล่มืดมิดล้อมชิดเตียง
ไร้ซึ่งเสียงทักทาย.. ในคืนนี้
ถามไถ่ดาวน่ารักหนาวมากไหม?
ดาวยังไร้คำตอบลอบหรุบ, หรี่
ใช่สินะ! ตัวเราเท่าธุลี
หนึ่ง “ผีเสื้อราตรี”..สีทึมเทา-
ที่ถูกลมโบยแรงปีกแหว่งวิ่น
ทะยานบินร่างโผอย่างโขเขลา
บนหนทางที่ไม่ใช่ของเรา
บนหัวใจ “ยามเช้า” แสงวาวงาม
ก็มอดไหม้ดับฝันแล้ววันนี้
ขอบคุณนะยังดีที่ไถ่ถาม
เรื่องต่าง-ต่างเติมฝันฉันทุกยาม
บรรเทาความรวดร้าวคราวจากลา
....
โพสอิทแปะถูกเปลี่ยนเขียนคำ “ห่วง”
ดับไฟดวงส้มอ่อน นอนห่มผ้า
กระซิบปลอบหัวใจใครอาจมา-
เยือน, ยิ้ม อยู่ ตรงหน้าเวลาเดิม.
คนกันเอง
ฝากรอยยิ้มพริ้มผ่านม่านลมหนาว
ยืนเหม่อมองจ้องดาวพราวสวยเสริม
ทั้งดาวฤกษ์ดวงเก่าเหงาต่อเติม
ฉันนั่งอ่านสารเคลิ้มเพิ่มเคียงคำ
........
ดาวเจ้าเอยเผยเหงาเศร้าหนักหนา
เก็บเสื้อผ้าพับจีบกลีบงามขำ
ใส่กระเป๋าเทาแบกแจกความนำ
ถ้วยกาแฟแอร์ฉ่ำล้ำกวี
........
อยากจะชมสมคู่สู่ดาวสวย
รินระรวยร้อยงามตามวิถี
ช่างล้ำลึกตรึกตรองคล้องวจี
ฉันนั่งพิมพ์ยิ้มนี้ที่หน้าจอ
........
มารอแล้วแก้วตาพาจอมขวัญ
พจน์ประดับประชันฝันตามต่อ
มีความสุขทุกครั้งยังเฝ้ารอ
ทนทางไกลระย่อช่อ...ดอกไม้
........
ที่ทรงจำคำหนึ่งซึ้งเมเปิล
บทดำเนินนานหวั่นสะท้านไหว
อีกสนทอดยอดทิวทุกลิ้วใบ
ยังงดงามท่ามใจไม่เปลี่ยนแปลง
........
ถึงความเหงา,ความหนาว,ดวงดาวเอย
ช่างเปรียบเปรยป่านเทียบเฉียบคมแสง
จินตนาพาทีกวีแรง
สาดสีสันแสดงแจ้งอารมณ์
........
อ่านแล้วสุขปลุกยิ้มริมหน้าต่าง
มองออกเห็นเช่นทางสร้างสู่สม
ไว้เคียงคู่รู้เรียงสำเนียงชม
ขอนิยมนิยามท่ามดวงดาว
........
หทัยกาญจน์
๓ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
แก้ไขไฟล์แนบโดยผู้ดูแลระบบ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
