คือลำนำ คำรัก สลักไว้
เป็นอักษร วิไล คลายความเหงา
เรื่องของใจ ใครคู่ อยู่แนบเนา
เขาหรือเรา ยากเห็น เป็นเช่นไร
กาลเวลา เท่านั้น วันพิสูจน์
ว่าคำพูด กล่าวบอก ออกจากไหน
ปลายทางฝัน ฟันฝ่า ถ้าล้าใจ
มือที่เกี่ยว กันไว้ คล้ายปล่อยวาง
ช่วงระหว่างทางชันอัหวั่นไหว
หากเธอปล่อยจิตไปให้เมินหมาง
เหมือนไม้หลัก ปักตม ล้มบนทาง
รักคงจาง ร้างหาย จนคลายคลอน
ฤา..จะเหลือ รักนั้น อันแน่นหนัก
ที่เคยภักดิ์ กลับกลาย คล้ายหลอกหลอน
เหมือนบทบาท พาดวาง อย่างละคร
คราวถึงตอน จบลง ตรงแยกทาง..
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
