เหม่อมองฟ้าหาดาวคราวไร้คู่
ลมพร่างพรูหนาวสั่นสนั่นเสียง
ความหงอยเหงาเข้างำอย่างลำเอียง
ได้แต่เพียงมองจันทร์อย่างหวั่นใจ
อยู่ใต้ฟ้าเดียวกันสวรรค์เบี่ยง
ได้แต่เพียงชะแง้หาคราป่วยไข้
คนละฟ้าต่างเวลามองหาใคร
เพียงรำไรไร้เงาเจ้ากานดา
จะหงอยเหงาอย่างนี้กี่ปีหนอ?
จึงจะพอใช้กรรมกระหน่ำหนา
คงไร้คู่อยู่เคียงเผดียงลา
สมน้ำหน้าตัวเองอยากเก่งเกิน
"ปรางค์ สามยอด"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
