เมื่อก่อนฉันมั่นใจไม่พลาดท่า
ชายจะมาไม้ไหนก็ไม่สน
ประคองใจไว้มั่นฉันอดทน
แม้พบคนเช่นไรใจเหมือนเดิม
ประคองกายประคองใจไม่วอกแวก
ธรรมะแทรกสู่ใจเหมือนใยเสริม
เฝ้าทำบุญตุนไว้ให้ต่อเติม
เอาไว้เริ่มชาติใหม่เพื่อได้ดี
พอยามว่างกลางคืนม่วนชื่นเน็ต
ตามอ่านเคล็ดวิชาหาวิถี
เสริมปัญญาหาไว้ใส่ชีวี
จนก้าวผ่านนานปีมีปัญญา
พอยามดึกนึกได้ใคร่คิดอ่าน
พวกกลอนกานท์สอนใจใฝ่เสาะหา
ค้นกลูเกิ้ลเผอิญพบสบอุรา
จึงเข้ามาบ้านกลอนไทยได้อ่านกลอน
เฝ้าตามค้นผลงานท่านผู้หนึ่ง
เพราะซาบซึ้งในคำร่ำอักษร
ช่างเสนาะเพราะพริ้งปิ๊งทุกตอน
ก่อนหลับนอนตามอ่านไม่คร้านเลย
อยากรู้จักทักทายชายผู้นี้
นักกวีที่ใจใคร่อยากเอ่ย
อยากจะเป็นคนสนิทได้ชิดเชย
อยากคุ้นเคยยิ่งนัก สมัครใจ
จึงเข้าสู่อยู่บ้านหัดอ่านเขียน
ตั้งใจเพียรฝึกกลอนป้อนแนวใหม่
ด้วยคิดแผกแหวกแถวแนวเก่าไป
เพราะหวังได้รู้จักทักกวิน
สุขสมใจได้อยู่รู้จักเขา
สุขใจเราเริ่มป้อจ้อกันสิ้น
คุยกันหมดทั้งเรื่องน้ำและเรื่องดิน
คุยจนจินต์รักเขาเข้าหมดทรวง
มารู้เข้าเขามีคู่ชีวิต
ฉันหมดสิทธิ์ชิดใกล้ใจโรยร่วง
เสียดายนักรักให้หวังได้ควง
กลับตกบ่วงความช้ำน้ำตานอง
ทั้งทั้งรู้อยู่ว่ามาทีหลัง
ฉันก็ยังปล่อยใจจนได้หมอง
ชายมากหน้ามาเสนอเจอเป็นกอง
ไยฉันต้องมารักนักกวี
๑เรยา๑
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
