ล้วนเงียบงันอั้นอัดบีบรัดจิต
เอนกายชิดติดเสาความเหงาข่ม
แต่สำเนียงเรียงรายคล้ายรื่นรมย์
เสียงระงมห่มไพรเรไรเริง
เป็นประสงค์สรรพสัตว์ล้วนจัดแบ่ง
ตามแต่แหล่งแห่งตนต่างล้นเหลิง
หลากเสียงใสใหญ่น้อยร้อยชั้นเชิง
จิตเปิดเปิงของคนสับสนจริง
ไร้ลำดับจับวางตามทางชั้น
ไม่สำคัญดันดลล้นทุกสิ่ง
มันปนเปเททับล้วนอับอิง
ไหวหวั่นยิ่งอารมณ์เข้าข่มครอง
จึงสำเนียงเสียงไพรไร้คุณค่า
ไม่หรรษาคาใจไม่สนอง
ยังวกวนปนไปในทำนอง
เสียงร่ำร้องก้องระงมดุจคมทวน
ตนประสงค์สิ่งใดไร้จำแนก
ปล่อยลาญแหลกเป้าหมายปลายสงวน
รู้อย่างเดียวเปลี่ยวเหงาเศร้าคร่ำครวญ
ท้องปั่นป่วนล้วนจิตที่คิดคุม
เมื่อจิตพล่านการใดก็ไร้สุข
เดินนั่งลุกขลุกขมลงถมหลุม
ล้นแต่อยากมากเหตุกิเลสรุม
ยากหักมุมให้สุข ปลดทุกข์วาง
เอนกายชิดติดเสาความเหงาข่ม
แต่สำเนียงเรียงรายคล้ายรื่นรมย์
เสียงระงมห่มไพรเรไรเริง
เป็นประสงค์สรรพสัตว์ล้วนจัดแบ่ง
ตามแต่แหล่งแห่งตนต่างล้นเหลิง
หลากเสียงใสใหญ่น้อยร้อยชั้นเชิง
จิตเปิดเปิงของคนสับสนจริง
ไร้ลำดับจับวางตามทางชั้น
ไม่สำคัญดันดลล้นทุกสิ่ง
มันปนเปเททับล้วนอับอิง
ไหวหวั่นยิ่งอารมณ์เข้าข่มครอง
จึงสำเนียงเสียงไพรไร้คุณค่า
ไม่หรรษาคาใจไม่สนอง
ยังวกวนปนไปในทำนอง
เสียงร่ำร้องก้องระงมดุจคมทวน
ตนประสงค์สิ่งใดไร้จำแนก
ปล่อยลาญแหลกเป้าหมายปลายสงวน
รู้อย่างเดียวเปลี่ยวเหงาเศร้าคร่ำครวญ
ท้องปั่นป่วนล้วนจิตที่คิดคุม
เมื่อจิตพล่านการใดก็ไร้สุข
เดินนั่งลุกขลุกขมลงถมหลุม
ล้นแต่อยากมากเหตุกิเลสรุม
ยากหักมุมให้สุข ปลดทุกข์วาง
"บ้านริมโขง"