ขอโทษที. .ที่ไม่มีแม้คำอวยพร
เพราะในครั้งก่อนคำคำนั้นเคยไม่มีค่า
วันนี้จึงแค่ต้องการเห็นหน้าค่าตา
เพื่อให้เธอรับรู้ว่าตลอดมา. .ฉันไม่เป็นไร
ยังเข้มแข็งเหมือนคนเก่า
ตึ้งแต่ความเป็นเรามันหวั่นไหว
ยืนยันนะ. .ว่าฉันลบเธอแล้วจากหัวใจ
ตัดสิ้นเยื่อไม่เหลือใย. .ในความเป็นเรา
ที่ ยั ง โ ผ ล่ ม า ใ น วั น นี้
ก็แค่อยากให้เธอรู้ว่านี่. .คือฉันคนเก่า
ไม่หวั่นไหวไม่เสียใจกับลมที่แผ่วเบา
แม้แววตาอาจดูเศร้า. .แต่คำว่าเหงา. .ช่างเลือนลาง
ยืนยันอีกครั้งว่าลบเธอแล้วหมดใจ
แค่บังเอิญจำวันเกิดเธอได้อยู่บ้าง
เค้กวนิลาที่ซื้อมาจาก(ร้านหรู)ข้างทาง
ก็แค่ความรู้สึกจางจาง. .ว่าเธอชอบมัน
เพราะในครั้งก่อนคำคำนั้นเคยไม่มีค่า
วันนี้จึงแค่ต้องการเห็นหน้าค่าตา
เพื่อให้เธอรับรู้ว่าตลอดมา. .ฉันไม่เป็นไร
ยังเข้มแข็งเหมือนคนเก่า
ตึ้งแต่ความเป็นเรามันหวั่นไหว
ยืนยันนะ. .ว่าฉันลบเธอแล้วจากหัวใจ
ตัดสิ้นเยื่อไม่เหลือใย. .ในความเป็นเรา
ที่ ยั ง โ ผ ล่ ม า ใ น วั น นี้
ก็แค่อยากให้เธอรู้ว่านี่. .คือฉันคนเก่า
ไม่หวั่นไหวไม่เสียใจกับลมที่แผ่วเบา
แม้แววตาอาจดูเศร้า. .แต่คำว่าเหงา. .ช่างเลือนลาง
ยืนยันอีกครั้งว่าลบเธอแล้วหมดใจ
แค่บังเอิญจำวันเกิดเธอได้อยู่บ้าง
เค้กวนิลาที่ซื้อมาจาก(ร้านหรู)ข้างทาง
ก็แค่ความรู้สึกจางจาง. .ว่าเธอชอบมัน
. . . . . . . . . . . . . แ ล้ ว ยั ง ไ ง ?
แค่นี้ใช่ใหม...ที่ต้องการบอกฉัน
ยังเข้มแข็งเหมือนเก่า...และไม่เหลือเงาของความผูกพัน
ถ้าอยากพูดแค่นั้น....บอกเลยก็แล้วกัน..ว่าฉันเข้าใจ
เ พ ร า ะ รู้ ว่ า เ ธ อ . . . เ ป็ น เ ธ อ . . . แ บ บ ที่ เ ธ อ เ ป็ น
ไม่รู้...ร้อน--ร้าว--หนาว--เย็น...ไม่เคยเอาใจใส่
เพียงหนึ่งคนที่ช่างเขลา...แล้วปล่อยให้ความเหงาบงการหัวใจ
คนที่แพ้แม้ความห่างไกล..ทำให้ใครต้องมีน้ำตา
. . . เ ค้ ก ว นิ ล า . . . ที่ เ ธ อ ถื อ ม า ชิ้ น นั้ น
บอกความจริงเลยก็แล้วกัน...ไม่เคยชอบมันเลยหนา
แต่ที่ดีใจให้เห็นเสมอ...ก็เพราะเป็นเธอ...ที่ซื้อมา
เพราะงั้นรู้เถิดว่า...มันไม่มีค่า...ให้เธอห่วงหาอะไร
เ มื่ อ เ ป็ น เ พี ย ง ค ว า ม ท ร ง จ ำ ที่ แ ส น จ า ง
ก็ให้เราอยู่แบบห่าง ห่าง...อย่าหวั่นไหว
เมื่อคิดเหมือนกัน...ว่าระหว่างเรานั้น...สิ้นเยื่อขาดใย
จะวันนี้หรือวันไหน...ก็น่าจะรู้ไว้...ไม่ควรกลับมา
แค่นี้ใช่ใหม...ที่ต้องการบอกฉัน
ยังเข้มแข็งเหมือนเก่า...และไม่เหลือเงาของความผูกพัน
ถ้าอยากพูดแค่นั้น....บอกเลยก็แล้วกัน..ว่าฉันเข้าใจ
เ พ ร า ะ รู้ ว่ า เ ธ อ . . . เ ป็ น เ ธ อ . . . แ บ บ ที่ เ ธ อ เ ป็ น
ไม่รู้...ร้อน--ร้าว--หนาว--เย็น...ไม่เคยเอาใจใส่
เพียงหนึ่งคนที่ช่างเขลา...แล้วปล่อยให้ความเหงาบงการหัวใจ
คนที่แพ้แม้ความห่างไกล..ทำให้ใครต้องมีน้ำตา
. . . เ ค้ ก ว นิ ล า . . . ที่ เ ธ อ ถื อ ม า ชิ้ น นั้ น
บอกความจริงเลยก็แล้วกัน...ไม่เคยชอบมันเลยหนา
แต่ที่ดีใจให้เห็นเสมอ...ก็เพราะเป็นเธอ...ที่ซื้อมา
เพราะงั้นรู้เถิดว่า...มันไม่มีค่า...ให้เธอห่วงหาอะไร
เ มื่ อ เ ป็ น เ พี ย ง ค ว า ม ท ร ง จ ำ ที่ แ ส น จ า ง
ก็ให้เราอยู่แบบห่าง ห่าง...อย่าหวั่นไหว
เมื่อคิดเหมือนกัน...ว่าระหว่างเรานั้น...สิ้นเยื่อขาดใย
จะวันนี้หรือวันไหน...ก็น่าจะรู้ไว้...ไม่ควรกลับมา
เอ-มิ-กา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
