นอนร้องไห้ หวั่นไหว ใจแทบสิ้น
เหมือนถูกหมิ่น ไร้ค่า พาเสียหาย
น้ำตาริน ไหลลั่ง จนพร่างพราย
ดุจเดียวดาย ขื่นขม ตรมร้าวรอน
เฝ้าฟูมฟาย ถ่ายถอน นอนสะอื้น
ทุกวันคืน ขื่นขับ ลงกลับหมอน
อยู่กับเหงา เพียงเดียว เปลี่ยวอาวรณ์
คิดถึงตอน หยอกเย้า คราวคู่เคียง...
"สุนันยา"
เหมือนถูกหมิ่น ไร้ค่า พาเสียหาย
น้ำตาริน ไหลลั่ง จนพร่างพราย
ดุจเดียวดาย ขื่นขม ตรมร้าวรอน
เฝ้าฟูมฟาย ถ่ายถอน นอนสะอื้น
ทุกวันคืน ขื่นขับ ลงกลับหมอน
อยู่กับเหงา เพียงเดียว เปลี่ยวอาวรณ์
คิดถึงตอน หยอกเย้า คราวคู่เคียง...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
