ดอกหญ้าเอ๋ย...แม้เจ้าหนาวเพียงไหน
แต่หัวใจนี่สิ ช่างขี้อ้อน
ยังคงชูดอกล่อหมู่ภมร
ให้บินว่อนร่อนมาหาชมเธอ
เห็นดอกหญ้างดงามตามป่าเขา
หัวใจเรายังฝันถึงเสมอ
หลายปีผ่านยังหวังอยากพบเจอ
หลับละเมอเพ้อฝันทุกวันคืน
ลมหนาวโชยดอกหญ้าโปรยกลิ่นหอมหอม
อยากจะยอมสละผ้าห่มให้สักผืน
เพื่อห่อหุ้มปุบผาดงตรงที่ยืน
หวังกลิ่นชื่นนาสาดอกหญ้างาม...
...ส.เชื้อจันทร์...
ปล. งานรุมเร้า สมองตื้อๆ ต่อได้แค่นี้แหละ