ออกเรือเองเคว้งคว้างไปกลางดึก
เรือไดร์หมึกหยุดรอ..มรสุม
ดับเครื่องยนต์กลไกไร้ควบคุม
ดาวชุมนุมเต็มตาระอาใจ
แหล่งที่หยุดจุดหมาย..คือสายหลุด
ต้องสิ้นสุดใช้สื่อโทรฯตื้อใส่
เธอไม่เห็นความสำคัญเมื่อฉันไป
ถ้าจากไกลก็คง...ลืมลงคอ
ความคิดถึงที่มี..จบดีกว่า
ไม่สง่างดงามเที่ยวตามขอ
รักผูกพันฝันใฝ่จำใจรอ
ไม่เพียงพอผูกใจอะไรเลย
ดื่มเพื่อลืม"คิดถึง"ไปครึ่งขวด
ความเจ็บปวดค่ำคืนสะอื้นเอ่ย
ถอนสมอพอทีที่เปรียบเปรย
ไม่คุ้นเคย"คิดถึง"กึ่งเดียวดาย
เรือไม่ทันถึงฝั่งเสียงดังถี่
โทรศัพท์เพื่อนซี้..สี่สหาย
ว่าเจอกลอน"มะสะลุม"กลุ้มกระจาย
"คิดถึง"จนฟูมฟายบรรยายความ
หัวอกนายฝากถึง...เราซึ้งค่า
แต่ทว่าอยากให้นายไตร่ถาม
หัวอกเรา"คิดถึง"ซึ่งนงราม
คอยติดตามพันผูก...ด้วยถูกใจ
โลกใบนี้...อยุติธรรมกับความรัก
"คิดถึง"หล่อนยิ่งนัก...ถูกผลักไส
แต่กลับมี"มะสะลุม"ทุ่มห่วงใย
ดื่มเมรัยอีกครึ่ง...นอนผึ่งลม
จอดเรือนิ่งอีกรอบ...ที่ขอบอ่าว
มิอาจกล่าวเป็นอื่นกลัวขื่นขม
ขอตั้งหลักผลักสมอต่อคารม
ถ่วงหัวใจให้จม...นอนชมดาว
ปล่อยน้ำตาใสใสไหลลงหู
ใจอดสูเฝ้าซึ้งถึงสาวสาว
ถูกตำหนิข้างคูอยู่ปาวปาว
รักบางคราวถูกบั่นให้สั่นคลอน
*ฝากบอกลา"เอมิกา"ยอดยาจิต
กลัวเราผิดใจกัน...ฉันสังหรณ์
คิดถึงเธอทุกครายังอาวรณ์
อารมณ์กลอนเคลื่อนคล้อยไม่น้อยลง
*ฝากบอกกล่าว"สียะตรา"อย่าเป็นห่วง
รักหนักหน่วงเชื่อพี่...เรื่องขี้ผง
รอทุกอย่างคลี่คลายใจมั่นคง
ล่องเรือตรงถึงเจ้า...สาวระยอง
*แม้"นางฟ้าชาลี"...มีคนอื่น
ซ่อนขมขื่นเคืองขัดใจกลัดหนอง
มิอยากให้ใครเห็นเธอเป็นรอง
อยากประคองดั่งค่ำเคยร่ำไร
*"สุนันยา"..เจ้าอภัยให้ทุกที่
คิดถึงพี่มองจันทร์...คงหมั่นไส้
พี่ซุกซนลืมปรนเปรอเธอก็ไป
พี่รักใคร?...เจ้าเอยมิเคยปราม
*"สะเลเต"..เทใจให้หลายพัก
เรื่องคำรัก..ไม่รัก..เธอไม่ถาม
มอบเพียงความเอ็นดูอยู่ทุกยาม
แต่อย่าตามดูเอ็น...จะเป็นลม
*เวลารักเริ่มล้า...ไม่ซ่าซู่
"พันทอง"รู้...ชู้รักแม้เรือล่ม
อยู่กับเธอกึกก้อง...ร้องระงม
ยังชื่นชมไม่ส่างยอมถ่างตา
*อยากเลี้ยงต้อยคอยชิมน้อง"พิมพ์วาส"
นุชนารถสำเนียงไร้เดียงสา
หากส่งเสียสิบปี...มีวิชา
เธอจะลา.หรือรอ.ยังท้อทรวง
*ด้วยกลัวใจ"หทัยกาญจน์"แม่บานแย้ม
หากง้างแง้มเร่งรีบกลัวกลีบร่วง
หัวใจเราชื่นชูอยากอยู่ควง
แม่พุ่มพวงร้อยลำนำ..ฉ่ำสำนวน
*"กุสุมา"...ยาใจชุดไทยเหนือ
ช่างงามเหลือยามพิศอยากคิดหวน
เธอคงหมิ่นน้ำใจเมื่อใคร่ครวญ
ฉันเรรวน"เจ้าชู้"เธอรู้ดี
*ปล่อยเรือคว้างกลางสมุทร...หยุดทุกอย่าง
แสงสว่าง"ประภาคาร"...งานเข้าพี่
จะรับรัก...กลัวเจ้าร้างหมางไมตรี
ช่วงชีวี.ไร้ชีวา.ไม่กล้าพอ
*ถึงท้ายสุด...นุชที่หมายก่ายหน้าผาก
จำใจจาก"ณัชชา"ครานี้หนอ
ถ้าปีใหม่ส่งข่าว...เคาท์ดาวน์รอ
หมายเคล้าคลอฟื้นฟู...เพื่อปูทาง
เขียนทุกอย่างใส่ขวด...เมื่อดวดหมด
ได้ปล่อยปลดเรื่องยุ่งก่อนรุ่งสาง
"ความคิดถึง"เต็มขบวนที่ครวญคราง
พร้อมปล่อยวาง"มะสะลุม"...แนวคุมเชิง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
