สมุฏฐานแห่งทุกข์

สังขาร ลอยฟ่อง บนกองทุกข์
           ความสุข สมเจต นั่นเศษเสี้ยว
           ที่เห็น รุ่มรวย สวยประเปรียว
           แว็บเดียว ก็หาย มลายไป

ต่างคน ทนหวัง ทั้งชีวิต
                 ขบคิด กังวล จนหม่นไหม้
                 เคี่ยวเข็ญ เค้นเหงื่อ โหมเชื้อไฟ
                 เพียงใคร่ ถึงฝั่ง ดังวาดวาง

คนมี มักมาก อยากมีเพิ่ม
           ตักเติม อำนาจ สร้างบาดหมาง
           คนจน บักโกรก เชื่อโชคลาง
           หาทาง ยาไส้ ไปวันวัน

ร้อยแปด อาชีพ ล้วนรีบเร่ง
                 คร่ำเคร่ง ตะกาย หมายสู่ฝัน
                 มิตรที่ ปั้นหน้า ยิ้มหากัน
                 ฉับพลัน อาจเปลี่ยน เป็นเสี้ยนใจ

พี่น้อง ร่วมครรภ์ ยังขันแข่ง
           เรื่องแบ่ง เรื่องปัน นั้นลืมได้
           เก็บเกี่ยว เหลียวแล แต่กำไร
           เหมือนไม่ รู้เหง้า รู้เหล่ากอ

บ่อเกิด แห่งทุกข์ ยุควิวัฒน์
                 สมบัติ เทียมเท่า พระเจ้าหนอ
                 มิต้อง โทษใคร ให้แตกคอ
                 ต้นตอ อยู่ใน “ใจเราเอง”