"ผู้หญิงคนหนึ่ง"
เป็นเพียงหญิง คนหนึ่ง ซึ่งดาษดื่น
ไม่หวานชื่น ชวนหลง พะวงหา
ไม่งามเฉิด เลิศล้ำ แค่..ธรรมดา
สิ้นคุณค่า จะเกี่ยว เหนี่ยวรั้งใคร
เมื่อวันเดือน เลือนผ่าน กาลบรรจบ
คนเคยคบ พบหน้า มาผลักไส
เพื่อเหินห่างร้างหลบ จบกันไป
ทั้งเยื่อใย ลืมหมดไม่จดจำ
เคยสัญญา อาลัย ให้ก่อนหน้า
ยังเก็บมา แอบปลึ้ม จนดื่มด่ำ
ไม่เหลือแล้ว ริ้วรอย ในถ้อยคำ
ดังตอกย้ำ รักลา ..จนชาชิน
เหมือนถูกปลิด ดวงใจ ให้ร่วงหล่น
นี่หรือคน ที่เรา เฝ้าถวิล
นี่หรือคน เคยมอบ ปลอบชีวิน
นี่หนือคน ที่ดวงจินต์..เคยยินยล
สายสัมพันธ์ ส่งถึง ใยดึงกลับ
เคยปลอบปรับ เปลี่ยนหาย คล้ายสับสน
ยามหมองเศร้า เคยเคล้าหวาน ประสานปน
แต่ดวงมล ต้องขื่น สะอื้นทรวง
เมื่อทุกอย่าง ห่างหาย กลายเปลี่ยนถ้อย
น้ำตาปรอย ไร้คำ พร่ำห่วงหวง
คงต้องจบ สิ่งหมาย ในทั้งปวง
ให้ลับล่วง ห้วงทะเล...แห่งเวลา...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
