และครั้งหนึ่งที่ใจเคยไหวหวั่น
มีแสงทองจากสวรรค์ส่องทางให้
เฝ้าโอบเอื้อหนุนนำมอบน้ำใจ
ความหวั่นไหวเริ่มจางจากทางตรม
กำลังใจใสเย็นเช่นหยาดทิพย์
เธอยื่นหยิบสู่กมลจนพ้นขม
ก้าวสู่ทางสายใหม่ใจรื่นรมณ์
น้ำใจห่มคนเศร้า...จนเหงาจาง
เธอคือดาวประดับใจใสพิสุทธิ์
คือน้ำค้างพร่างผุดมิหายห่าง
คือแสงทองของชีวิตส่องทิศทาง
คงอ้างว้าง หม่นใจ..หากไร้เธอ
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
