เป็นได้เพียงเท่านี้...ที่เป็นได้
ด้วยมิใช่ดาวสวรรค์เธอฝันถึง
เป็นดาวดินหงอยเหงาเฝ้ารำพึง
ห้วงใจซึ่งฝังดับกับพงไพร
เป็นได้เพียงสายลมอันเงียบเหงา
เป็นแสงเงาในฝันอันยิ่งใหญ่
เพราะดวงใจไร้รักมาถักใย
จึงหัวใจหนาวเหน็บเจ็บจนชา
เพราะเป็นเพียงเถียงนาในป่าเขา
ก็ใครเล่าสำเหนียกจะเรียกหา
เป็นรังหนู..รังนก..รกหญ้าคา
มีแผ่นฟ้าเป็นเพื่อน...ยามเดือนจาง
และเป็นเช่นดอกหญ้าในหน้าฝน
ไร้ผู้คนฝันถึงจึงหม่นหมาง
ลมสะบัดพัดหวน..ช่อครวญคราง
ความอ้างว้างท่วมท้น..เมื่อฝนโปรย
และสายฝน..อำลา เข้าหน้าหนาว
ใจกลับผ่าวซบดินสิ้นแรงโหย
มีก้อนหินปลอบขวัญอันร่วงโรย
ก่อนกลีบโปรยหล่นลับถมทับดิน...
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
