เจ้าเป็นนก ราตรี ที่พลัดถิ่น
ไร้แรงบิน สิ้นสุด ตรงจุดเริ่ม
วิหกไพร ใจช้ำ ถูกซ้ำเติม
เจ้าเห่อเหิม ทะยานอยาก จึงจากไป
หลงลืมสิ้น แผ่นดินเก่า ที่เจ้าเกิด
จึงเตลิด จากแม่พ่อ พออาศัย
สำนึกตัว หัวอก วิหกไพร
เมื่อคราใกล้ ชีวาวาย มาตายรัง
........ยากูซ่า..........
ไร้แรงบิน สิ้นสุด ตรงจุดเริ่ม
วิหกไพร ใจช้ำ ถูกซ้ำเติม
เจ้าเห่อเหิม ทะยานอยาก จึงจากไป
หลงลืมสิ้น แผ่นดินเก่า ที่เจ้าเกิด
จึงเตลิด จากแม่พ่อ พออาศัย
สำนึกตัว หัวอก วิหกไพร
เมื่อคราใกล้ ชีวาวาย มาตายรัง
........ยากูซ่า..........
...ในช่วงวัน พระอาทิตย์ สถิตส่อง
เจ้านกต้อง ย่องหลบ ในภพหวัง
บำเพ็ญพัก รักอยู่ คู่ประทัง
รอในรัง หยั่งรับ กับทิวา...
...เป็นนกมอง ส่องมืด ยืดสว่าง
เห็นกระจ่าง พร่างเคียง เพียงเวหา
กลางคืนหรี่ มีแสง แฝงนัยน์ตา
ราวกับว่า พนาไพร คือใจจอง...
...นกน้อยฝ่า ป่าร้อง ก้องเสียงรับ
ดึกสดับ ปรับวิกาล ประสานส่อง
ธรรมชาติ กราดสร้าง ต่างครรลอง
ให้เป็นผอง จ้องเสริม เจิมราตรี...
...หรือโดนแกล้ง แสร้งฝาก จากสวรรค์
ยามตะวัน พลันพลบ มิหลบหนี
เวลาค่ำ ย่ำเยือน คือเพื่อนดี
ป่าพงพี มีรัก พำนักกาล...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
