คิดขึ้นมาคราใดใจอ่อนล้า
มิรู้หาทางใดได้พ้นหนี
เพราะอะไรไม่เห็นเป็นคนดี
ยื่นไมตรีจริงใจไม่คิดร้าย
มิเคยยุ่งสุงสิงหยิ่งผยอง
ไยจึงต้องข้องแวะแคะคุ้ยหมาย
ความจริงไม่รู้แจ้งแกล้งกระจาย
น่าไม่อายเสียจริงแสนชิงชัง
ฉันอยากบอกเธอว่าน่ารังเกียจ
เรื่องคิดเฉียดใกล้ตาเธออย่าหวัง
พฤติกรรมต่ำทรามความโด่งดัง
สันดานฝังเธอนั้นฉันรู้ดี
เธอโรคจิตคิดร้ายหมายหมกมุ่น
ความเคืองขุ่นทำลายขายศักดิ์ศรี
ความอดทนของฉันมันก็มี
พร้อมต่อตีแฉกลับให้อับอาย
เธอคิดแต่ทำร้ายหมายมันปาก
ทั้งที่เธอนั้นมากเลวหลากหลาย
มิรู้เธอเป็นหญิงหรือเป็นชาย
ระวังตายเพราะปากที่มากเกิน
กลอนบทนี้แด่เธอที่เพ้อพร่ำ
จิตใจต่ำเกลือกกลั้วชั่วไม่เขิน
ไปเข้าวัดขัดฟอกนอกในเจริญ
ดีกว่าเพลินเดินบ้าไร้สาระ
"กานต์ฑิตา"
๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
