บันทึก และ กลอนบทนี้ แซมได้แรงบรรดาลใจมาจากนิทรรศการ อันหนึ่ง ที่แซมไปชมมาค่ะ
นิทรรศการอันนี้ เป็นการแสดงให้ดูถึงสรีระของคนเรา...
มีทุกๆหมวดหมู่ เช่น ผิวหนัง กล้ามเนื้อ เส้นเลือด กระดูก
และอวัยวะต่างๆในร่างกายคน และสัตว์ .....
เรียกว่า “Body Worlds Exhibition”
ในสถานที่ ที่โชว์ จะมีนักเรียน นักศึกษา นักศึกษาแพทย์ ไปชมกันมากมาย...
คล้ายๆกับ ที่ศาสนาพุทธของเรา สอนให้ ดูร่างกายคนเพื่อปลงนะคะ....
เข้าไปใหม่ๆ แซมกลัวมากๆ เพราะแซมเป็นคนกลัวผี... และครึ่งชั่วโมงแรก แซมเกือบๆจะเป็นลม
เพราะทุกอย่างที่เห็น มันตั้งอยู่เบื้องหน้าแค่ไม่กี่คืบ...
ร่างกายของ”ครูใหญ่” จะถูกรักษาสภาพ โดยใช้วิธีการที่เรียกว่า “Plastination”
หรือทำให้ร่างกายคนจริงๆ ดูเหมือนพลาสติค แต่ยังคงสภาพเดิม ทั้งขนาด และสีค่ะ....
สิ่งที่แซมได้มาจากการไปชมนิทรรศการครั้งนี้ นอกจากจะรู้ว่า ตับ ไต ไส้พุง ปอด หัวใจ และของที่ไม่น่ารักทั้งหลาย มันอยู่ตรงไหนมั่ง
แซมก็ยังได้รู้ว่า ถ้ากินหมูหันมากๆ มันจะไปไหน...
และนอกจากนั้น แซมยังระลึกได้ว่า... คนเรา ไม่ว่าจะ สูง ต่ำ ดำ ขาว จะสวย หล่อ หรือขี้ริ้ว ขี้เหร่ เมื่อสังขารล่วงลับดับไป...
ถลกหนังชั้นนอกออก...จะดูไม่รู้ว่า ใครเป็นใคร.....
แล้วเราก็จะจบลงที่เชิงตะกอนเหมือนๆ กัน.... ทำไมถึงจะตัดสินกันจากสิ่งที่เห็นภายนอกล่ะคะ...
แซมยังปลงไม่ได้ ที่จะตัดกิเลสได้ขนาดนั้น .. แซมยังอยากสวย ยังอยากจะดูดี ยังแต่งตัว...
และยังมี รัก โลภ โกรธ หลง (+ งอน ง๊อน งอน)
แต่แซมเรียนที่จะมองคนรอบข้างด้วยหัวใจที่เป็นธรรม และเปิดกว้างมากขึ้น....
แซมถึงได้กลอนบทที่จะตามมา... และ... เพราะแซมถูกใครบางคน “หยอก” แซม แรงๆ ว่า อยู่เมืองนอกจะเป็นคนขี้เต๊ะ...
แซมไม่เคยคิดว่า การศึกษา หรือเงินทอง จะทำให้ค่าของความเป็นคน ของคนเราแตกต่างกัน..
แซมไม่มีเกียรติ์...... แซมมีแต่เกิบ (นะคะพี่คนดี...)
อ้อ...ก่อนออกจากนิทรรศการ แซมถามเจ้าหน้าที่ว่า ทำไมไม่ค่อยมี “ครูใหญ่” ผู้หญิงเลย...
เจ้าหน้าที่บอกว่า ผู้หญิงไม่ค่อยบริจาค ร่างกาย....
แซม บอกเจ้าหน้าที่ว่า ขอแบบฟอร์ม แซมบริจาคร่างกายของแซม ตรงนั้น....ในวันนั้น
แล้วบอกว่า ไม่ต้องรีบร้อนมาเอานะ.....
แล้ว... ถ้าแซมตายไป แซมจะบอกคนที่ไม่ชอบแซมไว้ก่อนว่า....เธอไม่ต้องมาเผาผีแซมนะ...
ใครที่กลัวๆ ไม่กล้าดูรูป ”ครูใหญ่” ก็ปิดตาไว้นะคะ...
รักจากใจแซมค่ะ....
03/07/2011
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
